Onlangs was er in een voorstad van Ooij, ook wel de Heerlijckheid genaamd, een reünie van een aardig aantal grijze knarren die vroeger in Beek de Geest gekregen hadden. Hun ouders moeten hier niet veel mee opgehad hebben, want niemand van de deelnemers had de prachtige voornaam Jozef gekregen. Een van de sponsoren van deze bijeenkomst die wel iets had met de beroepsstiel van Jozef, zette mij onder druk om een stukje over dit evenement te schrijven. Ik keek hem over mijn kleine brillenglazen verwijtend aan en kijkend naar de deelnemerslijst, zei ik: dan moeten er eerst wel Flappen komen.
Jan en Toon Hendriks gaven mij groot gelijk. Toon draaide net een zware van Nelle, die hij van Jan Lamers gekregen had, en zei tegen mij: Klinker doe het maar niet, je zou nog eens een Bok schieten. Dat is wel het laatste wat ik zou willen, dus beperk ik mij ook deze keer weer tot de polder. Als onze bekendste Bromsnor, na Klok natuurlijk, afscheid neemt, dan moet je daar toch even aandacht aan schenken. Ik heb namelijk in de memoires van Kalma gelezen hoe Henk bij de politie is gekomen. Hij moest namelijk bij Oor en Kalma drie vragen beantwoorden, als hij die goed beantwoorde, mocht hij bij de politie. De eerste twee vragen waren voor Henk totaal geen probleem. De derde vraag aan Henk was, wie heeft Willem van Oranje vermoord. Verrek, zei Henk toen, ben ik nog niet bij de politie of ik moet al een moord oplossen. Henk was op deze wijze al een ervaren rot, voordat hij bij de politie was aangenomen.
Zijn eerste grote zaak in Ooij was, de krakersrellen in de Beatrixstraat. Het toenmalige opperhoofd van de Ooijse Hell’s Angels, Hansje Berns, had de euvele moed om met een paar andere trawanten het huidige pand van Bartje te kraken. Met adellijke overredingskracht, wist onze dorpsveldwachter, die ook al naast een Graaf en Hertog gewoond had, de jongens uit het krakerpand te krijgen. En passant loste hij natuurlijk ook de woningnood onder deze jongens op, door ze naar huis te sturen. Door zijn toedoen kregen wij in Ooij ook nog een heus politiebureau. Dit werd door ene Ans mooi schoon gehouden en door Alex Derksen in een buut heel oneerbiedig betiteld als de “pornocabine”.
Henk was ook niet pakvast. Elke morgen was het een verrassing welk kostuum hij uit zijn uitgebreide collectie aantrok. Niet zelden liep dan, zoals wij dachten in het kader van een of andere uitwisseling, een Engelse Bobby, ein Deutscher Feldwebel of een Belgische Rijkswachter door de Ooijse dreven. Henk is ook een fervente Spa of Seven Up drinker. Mede door deze nooit uit de hand gelopen hobby werd het in ons dorp nooit echt blauw op straat. Het was dan ook niet zo gek dat er op zijn afscheidsreceptie veel stars and stripes rondliepen. Naast deze hotemetoten waren er zeker ruim 200 Ooijse receptiegangers.
Ik vroeg nog aan Henk waarom die mensen eigenlijk gekomen waren. Och, zei Henk, dat zijn mensen die nog nooit een bekeuring van mij gekregen hebben. Het was bloedheet in de Sprong, waardoor je kon merken dat de gehele politiemacht ook bij gezellige bijeenkomsten zich in het zweet moet werken. Het was om het in Henks woorden te zeggen “een warm afscheid”. Velen vroegen zich die middag wel af wat Henk nu zou gaan doen. Ik weet het wel, hij blijft echt niet bij de pakken neerzitten.

Groetjes medeklinker.

Zinderend warm was het op 24 juni, de dag dat Henk Baron voor de laatste keer officieel in Gala-tenue binnenstapte in Dorpshuis De Sprong in Ooij. Zinderend warm waren ook de complimenten die hij kreeg van hen die hem toch het meest kenden namelijk zijn collega’s van de Politie van Gelderland-Zuid. Maar eveneens zinderend warm was het voor hem dat vele dorpsgenoten en mensen uit “zijn wijk” acte de presence gaven om hem er mee te feliciteren, dat hij na meer dan veertig jaar, zo ongeschonden aan zijn tweede en wellicht wel derde leven kan gaan beginnen.
De Sprong was feestelijk ingericht met een van zijn hobby’s nl. het verzamelen van uniformen ook weer van politiemensen. Een unieke collectie met exemplaren uit binnen- en buitenland. Hierop, hoe kan het anders, waren zijn collega’s prompt ingesprongen door hem, ieder in een van zijn collectie-uniformen gekleed, een persoonlijke gelukwens aan te bieden, al dan niet in de vorm van een limmerick. Zelfs een vrouwelijke collega,die door omstandigheden op krukken moest lopen, had zich toch in het uniform gehesen en kwam het podiumtrapje “aflopend” bij hem, haar opwachting maken. Dit alles onder regie van zijn meest directe collega. Ook de “hulpkrachten” van de vrijwillige politie kwamen massaal blijk van belangstelling geven. Maar het leven bestaat nu eenmaal niet alleen uit politieagenten en politietaken en dus kwamen de familieleden “uit het Noorden”, waaronder Henk's inmiddels toch wel wat bejaarde moeder, de buurt, de rest van de mensen uit Ooij en tenslotte natuurlijk ook de Bobo’s, de mensen die in het receptieboek tekenden namens de brandweer, de gemeentebesturen, de verenigingsbesturen, enz. en zelfs de burgemeester onder de burgemeesters, de heer van Gils, kwam ondanks de hitte en ondanks zijn leeftijd toch even “gedag zeggen”. En zo deden velen dat. Als je “effe kon” dan was je er. De smaakvol ingerichte Sprong kon het aantal mensen maar net bergen. Hieruit blijkt wel dan Henk niet zo maar een politieagent was van 9 uur ’s morgens tot 5 uur ’s avonds. Henk was een politieman die een taakopvatting had, zoals Juffrouw van de Ven, de vroedvrouw die had, een dokter van Hasselt, een zuster Jacobs, een Hentje Verriet, een Bart Loeffen en meer legendarische figuren uit onze gemeente. Voor hen was het niet zo maar een beroep, het was een manier van leven een “genre de vie” zeggen de Fransen, een dienstbaarheid en beschikbaarheid, dat is waaraan mensen behoefte hebben. “En dat is niet alleen zo wanneer we tijd hebben, maar ook als we geen tijd hebben”, aldus Henk.

Dat spoort natuurlijk niet altijd met het managementdenken in grote organisaties, maar je kunt je de vraag stellen of die grote veel geld kostende managers wel inspelen op de noden die de burger heeft, zelfs of de burger wel iets opschiet met hun kengetallen, het aantal bekeuringen, enz. enz., waarmee zij zeggen de wereld gelukkiger te maken. Maar het grote geld, het optreden voor de camera en andere voor de “normale” mensen duidelijke bijkomstigheden, lijken nu even het doen en laten van veel functionarissen te beheersen.

Maar voor Henk zit dat leven er nu een beetje op. Hij gaat verder met het bekijken van de samenleving door de fotocamera, ook één van zijn hobby’s, alleen hoeft dat nu niet “even tussendoor”. Zelfs kan hij nu wat meer tijd vrijmaken voor zijn kleinkinderen, voor zijn andere familie en voor zijn vrouw Anneke. “Hoewel, we deden altijd al veel samen, ook in het politiewerk”. Na de drukke receptie hadden Anneke en Henk ook zoals dat in het Noorden gebruikelijk is, ook aan de inwendige mens gedacht. De keukenmensen van de Sprong hadden zich uitgebreid kunnen uitleven op een koud en warm buffet. Dit smaakte de dorstigen dan ook voortreffelijk. En alsof het niet op kon, na het eten even de zinnen verzetten met een dansje met het leuk spelende “Late Again” en natuurlijk heel knap een speciaal lied voor Pa, “maar het is dan ook mijn vader” door zoonlief Patrick. Ontroerend in ieder geval en voor de rest was het gewoon erg gezellig, precies de sfeer die Anneke en Henk altijd zo graag om zich heen scheppen. Ook de cadeautafel mocht er zijn. “Och”, zei Henk laconiek, “morgen is er een bingo van de Bond van Ouderen en dan zal het wel weg zijn”. In ieder geval heel praktisch. De collega’s van de krant en de pratende en filmende pers stonden er op om deze dag op een prettige wijze ook voor de toekomst vast te leggen. Henk, gefeliciteerd, nog vele jaren met ons allemaal. Je was niet alleen “de Politie”, nu was je ook even “het nieuws”.

Piet Soerier (Gerard Karnebeek)

Op 24 juni gaat Henk Baron met de VUT (TOR, zoals dat bj de politie heet). In dorpshuis "De Sprong" geeft hij zijn afscheidsreceptie.
Henk is op dit moment al erg druk met het voorbereiden van zijn afscheid. Prachtige stukken uit zijn enorme politieverzameling mogen uiteraard niet ontbreken. En natuurlijk heeft Henk ook aan foto's gedacht! Wellicht heeft hij de afgelopen week tevergeefs gezocht naar een aantal foto's. Die foto's waren in mijn bezit 🙂

Vanwege zijn afscheid heb ik zijn website aangepast en een fotoalbum gemaakt waar Henk nu eens in het middelpunt van de belangstelling staat. Een aardig aantal foto's uit het archief van Henk heb ik ingescanned en staan nu in het speciaal hiervoor gemaakte fotoalbum op zijn site. Ik hoop dat Henk er de komende week nog een beschrijving bij gaat zetten want ik ben wel erg benieuwd naar het verhaal achter sommige foto's. Maar wellicht krijgen we dat op vrijdag 24 juni te horen tijdens zijn afscheidsreceptie.

Heeft u zelf nog foto's van Henk als politieagent en wilt deze plaatsen op de site, dan kunt u deze gedigitaliseerd aanleveren via de email (webmaster@henkbaron.nl)