 |
|
OOIJ. Sinds 32 jaar een bekend gezicht voor velen in onze streek. Henk Baron. Politieman in hart en nieren. Door zijn onafscheidelijke camera met foto’s in de Rozet, op WFM en zijn website inmiddels ook voor vrijwel iedereen een bekende naam. Binnenkort krijgt Henk alle tijd voor zijn hobbies, want na 41 jaar actief te zijn geweest bij de politie, waarvan hij de laatste 32 jaar in Nijmegen en omgeving heeft dienst gedaan, verlaat Henk Baron, brigadier van de Regiopolitie Gelderland-Zuid de politiedienst. Henk gaat met de Tor, dat is de Vut voor de politie. (bron:De Rozet 16 juni 2005) Lees het hele artikel
|
| ‘Interview? Is een kort stukje over het komende afscheid niet genoeg?’ ‘Nee.’ ‘Schrijf jij? of ik? of een ander?’ Samen dan. Een nachtelijk email-interview met een life slot:
Geboren in Leeuwarden, een paar jaar geleden, groeide Henk op in Groningen, waar zijn vader politieagent was. Zijn grote voorbeeld. ‘Ja als kind al wilde ik bij de politie, heb nooit anders gewild, zelfs geen brandweerman of straaljagerpiloot. Mijn vader was ook bij de politie en ik zag hem als mijn grote voorbeeld.’ Vader Baron was in eerste instantie echter niet zo verrukt van het idee dat Henk ook agent wilde worden, maar later was-ie er toch wel trots op.‘Wat trok je als jonge knul in de politie? De uiterlijkheden als uniform, dehandboeien, het pistool? Of de betrokkenheid met mensen?’
‘Handboeien hadden we toen nog niet. Die kregen we pas veel later. Ik geloof niet dat ik de eerste 20 jaar van mijn loopbaan een keer handboeien gebruikt heb. Maar het uniform vond ik wel interessant. Daarom wilde ik ook al bij de Zeeverkenners, maar dat mocht ik weer niet van mijn ouders. Ik heb echter niets met pistolen en was dan ook steeds een middelmatige schutter. Het was juist de betrokkenheidbij mensen die mij aantrok. Ik denk dat ik ook meer sociaal werker dan politieman was.’Henk begon zijn politieloopbaan hij de Rijkspolitie. Na de opleidingsschool in Arnhem werd hij wachtmeester der Rijkspolitie in Eelde-
Paterswolde, een dorp onder de rook van de stad Groningen, maar gelegen
in de provincie Drente. "Daar was een motor met zijspan en moest ik
altijd mee in het zijspan. Was kou lijden, maar gelukkig zat er over het
bakje een zeiltje, waar je onder of achter kon kruipen. Toen ging je nog
op pad zonder verbindingsmiddelen en had je z.g. controlepunten, waar je
je moest melden, meestal was daar ook een telefoon, zodat ze je door konden
geven, als er ergens iets aan de hand was. Maar vaak ging de surveillance
per fiets. Ook dan had je controlepunten,en had je bijv. 2 uur nodig om op dat punt te komen en ook weer 2 uur om weer terug te komen. Regelmatig stond er ergens een adjudant van het gewest verscholen, die kwam controleren of je er was. Je had toen altijd gebroken diensten. Dit waren diensten van 3 uur of 4 uur, bijvoorbeeld van 02.00-06.00 uur en dan kon je 's middags weer terug komen voor de volgende 4 uur. Je was eigenlijk 24 uur per dag in dienst. En als je je standplaats verliet, dan moest je dat melden bij je commandant. Maar achteraf best een gezellige tijd…"
Omdat het toen de gewoonte was, dat de jeugdige politiemensen na dat eerste
jaar werden overgeplaatst naar het zuiden van Nederland, meestal Noord
Brabant en omdat Henk graag bij de verkeerspolitie wilde, besloot hij om
naar deze dienst te solliciteren. Hij werd aangenomen en kwam terecht op
de verkeersschool van de Rijkspolitie in Bilthoven, waar hij vervolgens in 8
maanden werd klaargestoomd tot ‘Allround verkeerspolitieman’. Via deze weg hoopte hij weer terug te komen in het Noorden, omdat tenslotte daar zijn roots lagen. Maar het lot besliste anders. Henk werd ingedeeld bij de verkeersgroep van de Rijkspolitie Utrecht te Bilthoven. Daar bleef hij acht jaar en leerde heel veel van het verkeerspolitiewerk, Utrecht was toen al een van de drukste verkeersknooppunten van Nederland.
die tijd was het vaak de gewoonte, dat politiemensen bureau aan huis hadden
en ook in Ooij was dat het geval. In huis moest een kamertje vrijgemaakt
worden, dat als bureau werd ingericht, van daaruit werd de dienst gedaan. In
eerste instantie voor drie mensen en later voor 6 mensen was het bureau bij
Henk in huis. Dat had tot gevolg dat de bewoners van de Ooijpolder voor
hun politiezaken bij Henk aan de deur kwamen. Vrije tijd was er dan ook
weinig. Maar hij had er plezier in en stond in die tijd letterlijk 24 uur per
dag voor de mensen klaar. Deze periode ziet hij nog steeds als een van de
leukste uit zijn carriere. "Het kon gebeuren dat een gezin met een probleem
of bijvoorbeeld inbraak bij me aan de deur kwam en dat ik met de
vader des huizes ging kijken wat er loos was, terwijl de vrouw en kinderen
bij Anneke in de kamer weer een beetje tot rust kwamen." Nog steeds
komen mensen met hun problemen bij hem aan de deur, ofschoon hij al jaren
niet meer vanuit huis werkt. ‘Hulpverlening stond toen hoog in het vaandel. Nu is het meer het veiligheidsaspect en repressief optreden.’ Nadat Henk 10 jaar als rayoncommandant Leuth in Ooij had gewerkt, werd hij plaatsvervangend groepscommandant in Beek. Ook dat heeft hij een aantal jaren gedaan, maar het
straatwerk bleef toch trekken. ‘Het contact met de mensen, het socialeaspect, dat miste ik toch teveel.’
Na een paar tussenstops in Didam en Beneden-Leeuwen, kwam Henk vervolgens terecht in de stad Nijmegen. De reorganisatie van de Nederlandse politie was toen een feit geworden en Henk ging deel uit maken uitmaken van de Regiopolitie Gelderland-Zuid.11 jaar was hij vervolgens wijkagent van de Nijmeegse Benedenstad. ‘Een mooie combinatie tussen politiewerk en sociaal werk. Zeker in zo’n wijk kom je ook de negatieve kanten van het leven tegen. De Rooie-lampjesbuurt,je bouwt toch een bijzondere band op met die meiden.’ Ik schiet in
de lach bij deze opmerking: ‘hoorde dit bij de hoogtepunten of de dieptepunten
uit je carriere’ ‘Nee, he? huh, (a dirty mind is a joy forever). Al die meiden hebben hun eigen verhaal,hun eigen geschiedenis en reden om daar te zitten. Het kost tijd voor je hun vertrouwen hebt gewonnen, maar dan kan je ook wat voor ze betekenen. Erg veel indruk hebben ook de verslaafden en alcoholisten op mij gemaakt. Tot aan het ogenblik dat ik in Nijmegen kwam werken, dat was in 1993, had ik daar nog nooit mee van doen gehad.
En toen ineens heel heftig. Het belangrijkste was om die mensen ook
gewoon als mensen te behandelen. Dan bereikte je er het meeste mee. Het
lukte niet altijd, maar wederzijds respect was heel belangrijk. Ik heb
veel geprobeerd om daar opvang voor geregeld te krijgen. In eerste instantie
kwam dat niet van de grond, maar later is het toch gelukt [het MFC aan
de van Schevickhavenstraat].En dan de eenzaamheid van sommige (oudere) mensen…Buren die constateren dat ze iemand al een poosje niet gezien hebben, ligt al enige tijd dood in huis. Mensen die kip noch kraai hebben, die me hun huissleutel toevertrouwden. Ik bezocht regelmatig oudere mensen in de wijk om ze te helpen of voor het maken van een praatje.Bij een aantal kom ik nog steeds. Ik ben zelfs met iemand, die 14 jaar geen tv had in huis, een tv wezen kopen en die leefde nadien helemaal op.’Erg leuk was ook het begeleiden vande fietsvierdaagse, per motor. ‘
Heb dat 9 jaar gedaan en ineens krijg je er een "hoop vrienden" bij. De mensen herkennen je het hele jaar daarna als "die agent van de motor". Afgelopen maandag stond ik op de markt inNijmegen en toen nog zei iemand : "He, waar is je motor".Terwijl we de laatste hand leggen aan dit verhaal, vertelt Henk dat hij nog net die ochtend bezig is geweest voor een bewoonster van de benedenstad, ze ligt in het ziekenhuis en hij is ‘even de post voor haar gaan halen thuis en bij haar afleveren in het ziekenhuis’. "Hulpverlening aan mensen die het nodig hebben, dat heeft altijd heel hoog in m’n vaandel gestaan. En ook al is de actieve periode in m’n werkvoorbij, dat blijft toch wel bestaan." Ongeveer 1,5 jaar geleden stapte Henk nog over naar de Waalsprong om daar nog even wijkagent te zijn van de Nijmeegse nieuwbouw, het gebied, dat hij in 1998 ook al bij zijn wijk Benedenstad had verzorgd. Een jaar geleden werd hij daar nog
uitgebreid in het zonnetje gezet ter gelegenheid van zijn 40-jarig dienstjubileum.
Niet alleen Waalsprongbewoners en collega’s gaven acte de presence, ook polderbewoners en met name Benedenstadbewoners wilden even hun eer komen bewijzen. Henk heeft ook veel les gegeven op school. In het begin op alle scholen in de Ooijpolder, later alleen nog op de school in Ooij. ‘Daar heb ik t/m dit jaar nog steeds verkeersles gegeven.’
Tot slot
‘En nu, ben je blij dat het er op zit?’ ‘Dat zijn heel gemengde gevoelens,
aan de ene kant wel, 41 jaar is een lange tijd en nu komt er iets meer tijd
voor mezelf, m’n familie en m’n hobbies. Wie weet wordt het ooit nog wat
met m’n verzameling politiemateriaal. Die is voor 1 1/2 jaar verhuisd naar
Ooij en is nog steeds niet op orde. Aan de andere kant, je laat wel een
heel leven achter je, opgroeiend in een politie-milieu en daarna 41 jaar
zelf actief in dat leven. De hulpverlening zal ik missen. ’
‘Wat, bang dat het grote zwarte pensioengat dreigt? Denk je moeite te hebben je dagen in te gaan vullen?’ Henk kijkt me aan en lacht: ‘je kent me toch, denk je dat ik me een moment ga vervelen?’
Afscheidsreceptie
Op 24 juni neemt Henk afscheid van de politie. Hij houdt zijn afscheidsreceptie
in het Dorpshuis de Sprong te Ooij en hoopt dat vele mensen uit de
gemeente nog een keer zullen komen om met hem wat oude herinneringen
op te halen. De afscheidsreceptie duurt van 16.00 uur tot 18.00 uur.
(Nicolette)
|