Hans Jacobs, topverslaggever van de Gelderlander heeft vrijdag afscheid genomen van zijn collega's in het kerkje van Persingen. Hans is na de reorganisatie van het krantenconcern Wegener "overbodig" geworden en werd bedankt. Zijn collega's Thed Maas, Geert Willems en Bas vd Hoeven hadden daarom voor hem een afscheidsreceptie georganiseerd in het kerkje.

Met het afscheid van Hans Jacobs is de redactie van De Gelderlander een beeldbepa­lend verslaggever kwijt.

door Geert Willems
Wat hebben Cliff Richard, Raisa Gorbatsjov en André Hazes ge­meen? (en natuurlijk ook Henk Baron) Zij heb­ben zich allemaal laten intervie­wen door verslaggever Hans Ja­cobs van De Gelderlander.
Hij was al een tijd niet meer op de redactie, maar gisteren nam hij of­ficieel afscheid in het Persings kerk­je. Na 32 jaar spraakmakende jour­nalistiek.
De interviews van Hans zijn altijd speciaal. Niet alleen maakt hij voor de lezers een schil­derij in letters, ook zijn gespreks­partners – hoe geroutineerd ook – weten zich hem altijd te herinne­ren. Ooit sprak hij met de Ameri­kaanse zanger Lionel Richie die de één na de andere journalist in een hotelkamer ontving. Een paar maanden later was Hans de enige die hij nog herkende. „Hij liep met open armen op me af", vertelt Hans. Ook niet-prominenten hou­den meestal een goed gevoel over aan de ontmoeting met Hans. Het geheim?
„ Je moet eerst iets geven voordat je iets krijgt. Je moet in ieder geval oprechte belangstelling tonen.
Niet met een vragenlijst komen, maar een gesprek met iemand aan­gaan. De ruimte geven om kwets­baar te zijn. Toen ik de hotelkamer van Lionel Richie inliep zat hij on­geïnteresseerd onderuitgezakt.
Maar ik wist dat hij een zoon van vier had, net als ik, dus vroeg ik: hoe is 't met hem. Hij veerde hele­maal op." Slechts één keer zei iemand nee te­gen Hans. „ SimonWiesenthal leg­de de telefoon neer toen ik hem vroeg waar toch die haat vandaan kwam. Ik heb hem de dagen daar­na nog twee keer teruggebeld met dezelfde vraag. Telkens gooide hij de hoorn erop."
Een verhaal van Hans is herken­baar uit duizenden. „ De krant moet de vriend zijn die aan tafel aanschuift om iets te vertellen wat je nog niet weet", doceert hij.
Maar ook in de onderwerpkeuze heeft hij z'n voorkeuren. Hans houdt van mensen, en vooral van mooie vrouwen. In zijn verhalen worden ze nog veel mooier. De puissant rijke barones Rotschildt wordt dan net zo opwindend als sekssymbool Samantha Fox.
Tegelijk is hij al vanaf zijn jeugd ge­fascineerd door religie en het rijke roomsche leven. Zo zien bezoekers die binnenkomen in zijn dijkhuis­je in Ooij devote beelden van de maagd Maria naast foto's van fraai beborste dames. Een serie over be­devaartsoorden komt net zo ge­makkelijk uit de pen als een inter­view met sexuoloog Goedele Lie­kens.
„ Als jongen van twaalf wilde ik missionaris worden", vertelt hij.
„Ik heb ook drie jaar op het semi­narie gezeten in Cadier en Keer. Ik had boekjes over Afrika gelezen.
Bij een oriënterend bezoek aan het seminarie zag ik dat ze daar ook nog een mooi voetbalveld had­den. Voor mij was het één groot avontuur. Een spannend jongens­boek. Na tweeënhalf jaar leerde ik mezelf kennen en bleek het toch niet zo'n goed idee om missiona­ris te worden. Zo kwam ik op de HBS in Boxmeer terecht."
De fascinatie voor religie is altijd gebleven. „ Geloven geeft je een goed gevoel", merkte hij ook toen een aantal jaren geleden zijn eer­ste vrouw Rinske overleed. Hans moest zijn eigen verdriet verwer­ken en zijn twee jonge zoons Michiel en Arthur opvangen. Hoe leg je uit dat hun moeder dood is?
„Ik heb de vergelijking met een vlinder gemaakt. Die zit eerst ook in een cocon en komt er daarna veel mooier uit."
Sinds die ingrijpende gebeurtenis heeft kwajongen Hans meer serieu­ze karaktertrekken gekregen. Maar een paar uur bij een glas wijn leve­ren toch vooral veel smakelijke anekdotes op. Zoals in 1988 toen hij tijdens de EK voetbal naar een café in Kleef ging om de wedstrijd Duitsland-Nederland te kijken.
Tussen de fanatieke aanhang van Schalke 04. „Ik had in die tijd een trendy oranje bril. En het was ruig volk daar! Nederland won, maar ze lieten me gewoon met rust. La­ter was ik een keer in een disco in Kleef en kreeg een rondje aangebo­den. Van die Schalke-fans. Ze von­den het prachtig dat ik met die oranje bril binnen was gekomen."
Of de keer dat hij diep in de aarde met kompels door mijnen in het Roergebied had gekropen. Terug in de kantine deed hij de dikke di­recteur na een paar borrels en lied­jes een uitdagend aanbod. Hans wilde de werkschoenen met de sta­len neuzen hebben en beloofde de directeur iets ‘ waarmee hij z'n vrouw heel gelukkig zou maken'.
„ Gaf ik ' m m'n vuile onderbroek."
Hans is alweer jaren getrouwd met ‘ mooie meid' Tonny. Ze zijn bij el­kaar door zijn krantenartikelen.
Tonny wou graag de man ontmoe­ten die zo mooi over vrouwenlin­gerie kon schrijven.