Burgemeester Paul Wilbers van de gemeente Ubbergen reikte vanmorgen een koninklijke onderscheiding uit aan Theo Cornelissen uit Ubbergen. Dit gebeurde in Hotel ’t Spijker te Beek, waar de familie en vertegenwoordigers van zijn voetbalclub NEC bij aanwezig waren. Theo krijgt deze onderscheiding bij zijn vertrek bij NEC, waar hij o.a. als materiaalman druk is geweest. Theo Cornelissen werd Lid in de Orde van Oranje Nassau. zie de foto’s

 

 

Een Koninklijke Onderscheiding in de gemeente Ubbergen

Burgemeester Paul Wilbers heeft op maandag 2 mei, namens de koningin, een Koninklijke onderscheiding mogen uitreiken in de gemeente Ubbergen. De onderscheiding is uitgereikt aan de volgende inwoner:

 

De heer T.P.A. Cornelissen (Ubbergen, 29 september 1937) wordt gedecoreerd als Lid in de Orde van Oranje Nassau.

 

De heer Cornelissen is van 1973 tot 1974 vrijwilliger bij de jeugdbouwdorpen in Hengstdal in Nijmegen. Van 1974 tot 1980 was hij voorzitter van de oudercommissie van de basisschool De Ark in Hengstdal. Daarnaast was hij ook bestuurlid van de voetbal vereniging S.V. Orion van 1980 tot 1984. Hij was ook leider en grensrechter van het damesvoetbal van de voetbalvereniging Den Dungen van 1991 tot 1995.
De heer Cornelissen is voor 28 jaar actief lid binnen voetbalvereniging N.E.C. Van 1980 tot 1991 was hij barmedewerker en chauffeur van het dameselftal, en van 1986 tot 1991 was hij jeugdvoorzitter van de N.E.C. Amateurs. Daarnaast was hij van 1991 tot 2009 hoofd Facilitaire Dienst, waar hij zorgde voor onder andere het onderhoud aan en het beheer van het gebouw, het sleutelbeheer, de controle van veiligheidsvoorschriften en tot heden het materiaalbeheer.

 

NEC moet op zoek naar een nieuwe materiaalman. Na twintig jaar zet Theo Corne­lissen (73) er een streep on­der. Roda JC wordt zondag zijn laatste thuiswedstrijd. (Bron: de Gelderlander, door Danny van den Broek)

Hij stamt nog uit de tijd dat voetballers van NEC in guldens betaald werden en ze in De Goffert elk dubbeltje moesten om­draaien. „In het begin was ik ook stadionbeheerder”, zegt Theo Cor­nelissen. „We deden alles in eigen beheer. Ook de vlaggenparade.

Henk van deWater was voorzitter. ‘En?’ vroeg hij na afloop. ‘ Vijfdui­zend broodjes worst verkocht’, zei ik dan. Gooide hij me van blijd­schap een meter de lucht in. Had­den we weer vijfduizend gulden.”

Met weemoed denkt hij terug aan de oude Goffert. „ Die betonnen wielerbaan. De sintelbaan. Het had allemaal heel veel traditie. Net als de oude stadionklok. Die is er nog, alleen loopt-ie niet meer. En ze hebben ’m aan de achterkant van het stadion gezet. Jammer, want de klok had natuurlijk aan de voorkant moeten hangen.”

Hij mist de stadionconcerten.

„ Mooi man. AC/ DC, Metallica. Ik droeg een badge en kwam in alle kleedkamers. Met de muziek heb ik niks. Maar het zijn grandioze lui. Wat ik allemaal gezien heb.

Die gitarist van Metallica. Met zuurstof moesten ze hem bijbren­gen. Helemaal van de wereld. Die werd met een busje naar het po­dium gereden. En ik maakte het van dichtbij mee.”

Toch bewaart hij de meeste en mooiste herinneringen aan het voetbal. Thuis op zolder hangen al­le vanen van de clubs die NEC in Europees verband trof. „ Als die dingen waren uitgewisseld, stond ik altijd aan de rand van het veld klaar om ze in ontvangst te ne­men. Vandaar”, grijnst Cornelis­sen.

Nooit zal hij de Europese triomf­tocht in 2008 vergeten. NEC over­leefde de eerste knock-out ronde door Dinamo in Boekarest op 0- 0 te houden. In de kleedkamer zakte de materiaalman op de bank in el­kaar en schreide hete tranen. „ Ik ben een emotioneel mens”, be­kent hij. „ Alle spanningen kwa­men er toen in een keer uit. Tij­dens een wedstrijd vreet ik alles op. Bang als ik ben om de verkeer­de dingen te doen.”

Een keer had hij zichzelf niet in de hand. „Thuis tegen Ajax. Ik zat op de tribune. We hadden allebei de punten hard nodig. Ajax scoort en een vrouw voor me springt jui­chend op. Tikte ik haar zo met de vlakke hand op het achterhoofd.

Ik schrok enorm. Bleek het ook nog eens familie van Alex Tielbe­ke, die toen directeur bij NEC was. Later heb ik haar gebeld om excu­ses te maken. Gelukkig had ze be­grip.”

Met warmte praat hij over Youssef El Akchaoui, de aanvoerder die twee jaar geleden op zo’n vervelen­de manier uit De Goffert vertrok.

„ Grandioze gozer. Altijd recht voor zijn raap. Heb ik het liefst. Na VVV uit hebben we gezellig zitten bijkletsen. Dennis Gentenaar was er ook bij.” Meer spelers zijn hem dierbaar. „Met Gábor Babos heb ik een vertrouwensband. Hij zegt wel eens: we gaan straks met z’n twee­ën Theo. Ik zie hem hier niet nog een seizoen tweede keeper zijn.”

Hij noemt de trainers Johan Nees­kens en Mario Been. „ Altijd waar­dering. Gaven je op z’n tijd een schouderklopje. Grandioos vond ik dat. Daar ben je nooit te oud voor. Ik gaf ook rondleidingen in het stadion. Had ik een groep oudjes uit Joachim. Schoot ik Nees­kens aan. Of hij die mensen wilde ontmoeten. ‘ Voor jou altijd’, zei Jo­han dan. Hele gesprekken voerde hij met ze over voetbal. ‘Gaan jul­lie zondag maar op mijn stoel zit­ten. Je hebt er meer verstand van dan ik’, zei hij bij het afscheid.

Prachtig vonden die oudjes dat.”
Waarschijnlijk bedrukt hij deze da­gen nog een shirt voor Björn Vle­minckx.

„Die heeft er al zeker hon­derd weggegeven. Goudeerlijke jongen. Want ook als wij het niet gezien hebben, komt hij naar ons toe. ‘ Theo, schrijf er maar weer een op voor mij’, zegt hij dan.

Kost hem elke keer veertig euro.

Geef ik weer door aan Ellen. Die houdt het dan van zijn salaris af.”

Ellen is Ellen van Eldik. De beste voetbalster die Nijmegen ooit ge­kend heeft en sinds jaar en dag de vrouw die de financiën in De Gof­fert in de gaten houdt. Ze is 23 jaar jonger dan hij. „We zijn al 26 jaar bij elkaar. Ellen is een goede meid. Voor mij een lot uit de loterij”, zegt Theo.

Er klinkt warmte door in zijn stem.