Er is al behoorlijk wat kritiek op de nieuwe voetgangersbrug, De Springplank, in Ubbergen. Dagblad De Gelderlander had vandaag een artikel opgenomen, waarin de nogal steile helling van de nieuwe voetgangersbrug ter sprake kwam. Deze zelfde kritiek was er dezelfde nacht al bij de plaatsing van de brug. Het vroor toen en de brug was glad, waardoor het al moeilijk was om goed op de brug te lopen. Eén van de aanwezigen opperde toen al, dat de brug op deze wijze, bij keuring, die nog zou moeten volgen, nooit goedgekeurd zou worden. Later die nacht bleek, dat de brug al in de werkplaats gekeurd was en goedgekeurd was. De architect van de brug, dhr. Jan van Deutekom uit Ubbergen, verklaarde zaterdag, dat hij de brug anders getekend had. De traptreden waren in zijn ontwerp tot bijna bovenaan getekend en daar was men nu van afgeweken. zie de foto’s.
De ontwerper van de brug, Jan van Deutekom ( links), in gesprek bij de brug
Uit de Gelderlander van 040211.
OOIJ – Het past wel bij het heuvelachtige Beek: een helling zo steil dat de voet ervan niet is te zien voor wie er bovenop staat. Alleen is dit Alpje van staal, en bedoeld om het de mens juist makkelijk te maken: een fraaie wandelbrug die de Ooijpolder en de heuvels van Beek en Ubbergen met elkaar verbindt.
Deze Springplank, afgelopen weekeinde geplaatst over de rijksweg Nijmegen-Duitsland, blijkt een indrukwekkende kromming te hebben die vragen oproept.
Zelfs bij de mannen die ‘m bouwden. “Wij vinden hem vrij steil”, constateert de uitvoerder nuchter. “En dat hebben we ook bij de opdrachtgever gemeld.” Daarmee is voor aannemer Van Spijker de kous af. “Wij hebben uiteraard volgens tekening gebouwd. Op een tekening zie je zoiets trouwens niet.”
De brug is verre van doorsnee. Aan Beekse zijde begint het onderaan met een handvol treetjes waarna het gebogen brugdek volgt, dat richting de polder langzaam afvlakt. Omhoog vraagt om stevig stappen, omlaag ondergaat de wandelaar een beetje de sensatie van de achtbaan, als het karretje het hoogste punt bijna heeft bereikt en de rest van de rit nog een spannend geheim is.
Enkele voorbijgangers zijn hooglijk verbaasd over de grote hellingshoek. “Dit is veel te steil! Dat kan toch niet.” Ze reiken meteen de oplossing aan: haal het wegdek op het kromste deel weg en maak ook daar traptreden. Helemaal geen gek idee, maakt de uitvoerder even later duidelijk.
En trouwens, gaan de voorbijgangers verder: “Waarom hebben ze ‘m niet gewoon wat langer door laten lopen, zodat ie minder steil was?” Deze gebruikers van het eerste waarschuwen bovendien voor gladheid. Want als het ruwe grit dat de brug stroef maakt het al niet aflegt tegen klonten klei of ijs dan is het wel de slijtage. “Dat gaat eraf!”
Lees ook in de Gelderlander..