22 december 2007

Margot van Boldrik 100 jaar

dscf3413roos   Margot van Boldrik, ook bekend als de Roos va Ubbergen, is vandaag 100 jaar geworden en dat vierde ze met haar familie in zorgcentrum 't Höfke te Beek. Daar kwam ook burgemeester Paul Wilbers haar namens de gemeente Ubbergen, waar ze haar hele leven heeft gewoond, feliciteren met dit heugelijke feit. zie de foto's

 

Zes bekenden over Margot van Boldrik  (Bron: De Gelderlander) 

De ‘Roos van Ubbergen' wordt vandaag 100 jaar. Die eretitel kreeg Margot van Boldrik vanwege haar grote verdiensten voor Ubbergen. Zij schreef diverse boeken over de historie van de gemeente.
Geert van Boldrik, neef van Margot, uit Beek
„We vieren vandaag maar een bescheiden feestje. BurgemeesterWilbers komt langs met een bloemetje en we drinken koffie met een gebakje. Tante Go woont al een aantal jaren in 't Höfke en kent ons bijna niet meer. Het gaat de laatste tijd niet zo goed met haar. Vorig jaar is ze nog met 't Höfke een paar dagen op vakantie ge­weest. Toen leefde ze weer een beetje op.
Ze heeft altijd veel gereisd. Ze is zelf nooit getrouwd geweest en heeft lang met haar zus aan de Rijksstraatweg gewoond, te­genover Villa Margot. Die naam heeft haar vader, die gemeentesecretaris was in Ubbergen, aan de villa gegeven. Niet naar tante Go, maar naar haar moeder – zijn vrouw dus – die ook Margot heette."
Albert de Witt, oud-buurman in Beek
„ Ze heeft het boek Van Natte Beek tot Hondsbeek geschreven, waarin ze alle vil­la's hier in dit deel van de Rijksstraatweg beschrijft. Ook noemt ze bijna alle men­sen die er in de loop der jaren in hebben gewoond. Wij komen daar ook in voor dus. Ik kan me herinneren dat ze me een keer aansprak, een beetje in paniek zelfs, toen ze net geridderd was in één of ande­re orde. Iedereen had haar tot dan toe ‘juf­frouw Van Boldrik' genoemd, omdat ze les had gegeven op de lagere school in Ke­kerdom. Maar nu drong bijna iedereen er op aan om haar voortaan ‘mevrouw ' te gaan noemen. Uiteindelijk heeft ze toch toegegeven aan de druk van de anderen."
Maurits Schneemann, oud-burgemeester van Ubbergen
„Margot is bijna even oud als mijn vader Theo. Dat scheelt maar een maandje. Die twee woonden ook bij elkaar in de buurt.
Daarom hebben we altijd contact gehou­den, ook de laatste tijd nog, al herkent ze me niet meer. Eerst zei ze nog wel eens ‘ Theo! Wat leuk dat je er bent!' Ze dacht dat ik mijn vader was en ik moet toege­ven: ik lijk wel heel erg op 'm. Toen ik hier tot burgemeester werd benoemd, was één van de eerste felicitaties van haar. Bij de installatie in het dorpshuis van Ub­bergen zat ze ergens vooraan in de zaal.
Toen heb ik tijdens mijn toespraak een roos uit één van de bloemstukjes op tafel gerukt en aan haar gegeven. Ik was trots dat de ‘Roos van Ubbergen' er ook was.
Wat me hier vooral opviel, is dat deze ge­meente zo'n herdenkingsburcht was. Dat kwam ook een beetje door Margot, die veel correspondeerde met Amerikaanse bevrijders. Zij had die opgevangen en ver­zorgd in de oorlogsjaren, onder meer in villaWaalheuvel."
Marie Klomp-Willems, oud- leerling uit Kekerdom
„Juffrouw Van Boldrik gaf les bij ons op de lagere school in Kekerdom. Ik herinner me haar als een leuk en lief mens. Ze kwam altijd met de fiets vanuit Beek naar school toe. Ja, ik heb dus eigenlijk lezen en schrijven van haar geleerd. Ik ben nu 80, dus dat is al heel lang geleden."
Govert Jansen van de stichting Margot van Boldrik Fonds
„ Er is al geruime tijd geleden een stich­ting opgericht die het archief van Margot van Boldrik wil beheren. Dat is een flinke verzameling van historisch materiaal.
Haar vader had al veel belangstelling voor de geschiedenis van Beek en Ubbergen, dus die had al heel veel spullen verza­meld. Dat is later door Margot overgeno­men. Daar zijn ook diverse boeken uit ontstaan, zoals De gemeente Ubbergen in de frontlinie, InWater en Vuur – Ubbergen en Millingen 1940-45 en De geschiedenis van het gemeentehuis te Beek. De stichting is opgericht om die fraaie historische ver­zameling te beheren na haar overlijden."
Mieke Daamen, bewindvoerster van Margot, uit Kekerdom, bezoekt haar twee keer per week
„ Margot woonde vanaf 1968 samen met haar zus Nellie, de moeder van m'n man Dorus, in het ouderlijk huis. Daar waren ze in hun element. Iedereen kon blijven slapen en eten. De tuin was hun hobby.
Het was moeilijk toen ze allebei naar ' t Höfke moesten, maar gelukkig kwamen er wel tegelijk twee kamers naast elkaar vrij. Nellie is drie jaar geleden overleden, toen ze 100 was. De laatste vijf jaar is het achteruit gegaan met Margot. Het is wel bijzonder dat ze meer Engels begon te spreken, toen ze meer ging dementeren.
Ze heeft natuurlijk altijd veel contact on­derhouden met de bevrijders. Het is jam­mer dat ze dit feest niet meer zo bewust kan meemaken: dat had ze geweldig ge­vonden. Maar volgens ons streeft ze er­naar, ergens diep in zich, om 100 te wor­den.
En dan is het goed."