Zaterdag is oud-wethouder en oud-raadslid Dolf van Hecke uit Beek overleden. Dolf was al langere tijd ziek, maar probeerde toch nog zoveel mogelijk zijn activiteiten voort te zetten. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen heeft hij echter zijn raadslidmaatschap overgedragen aan Hans Groothuijse (VVD) Ons medeleven gaat uit naar zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Dolf van Hecke wordt a.s. donderdag in Beek begraven.

 LEVENSLOOP
Dolf van Hecke: fel politicus, milde opa

Herinneringen aan Dolf van Hecke.

Tijdens het vorige weekend is Dolf van Hecke overleden. Hij mocht bijna 70 jaar worden. Dolf was een markant mens. Dat bleek al in onze studententijd eind vijftiger, begin zestiger jaren. Toen hij in Nijmegen psychologie ging studeren was hij al wat ouder dan de meeste van zijn jaargenoten. Al snel betekent dat, zeker met zijn kwaliteiten, nuchterheid en ook vooral "boerenverstand", dat je voor besturen wordt gevraagd. Hij zat dan ook al bijtijds als secretaris in het bestuur van Diogenes. Diogenes was een eind vijftiger jaren opgerichte studentengezelligheidsvereniging welke studenten op een andere manier met elkaar wilde leren omgaan dan dat in de traditionele corpora het geval was. Zelf was ik bij een meer traditioneel ingestelde vereniging georganiseerd, maar dat wilde niet zeggen dat je de anderen nooit trof. Dolf trof ik dus tijdens het middageten in de mensa, de eetzaal. Eten moeten we immers allemaal. Vaak werd er dan flink nagetafeld. Ook bij feesten als "Chez Thaddee", een feest ten behoeve van de Nijmeegse armen, kwamen we elkaar nogal eens tegen. Wat bij Dolf opviel, was dat hij toen al goed kon luisteren, een groot analytisch vermogen had en dit nog kon paren aan een flinke dosis idealisme ook. Hij geloofde in het goede in de mens en wist dit ook vaak boven te halen, soms op heel geestige wijze. Hij studeerde dan weliswaar psychologie, de wetenschap die kort gezegd het gedrag van de mens als individu probeert te beschrijven en probeert te verklaren, maar toch. Soms is dat een handicap in de omgang maar voor een natuurtalent als Dolf gaf dat alleen maar voordelen. Daar moest ik aan denken toen tijdens de avondwake in de Beekse Bartholomeuskerk de priesteres of was het een voorgangster, op heel gevoelige wijze de persoon van Dolf tekende. Zij beschreef heel fijnzinnig, heel herkenbaar, zijn voorliefde voor de sfeer in een Franse Abdij. Mystiek, magie, ritueel, geloof, cultuur, levensritme, levensleer en arbeid zijn daar op een heel speciale manier op elkaar afgestemd. Aan alle menselijke behoeften in deze wordt voldaan om je diepe menszijn eens onder ogen te zien. Daar gelden geen uitvluchten. Tijdens zijn, wat later zou blijken zijn laatste reis die kant uit te zijn, nam hij vandaar muziek mee in een gesloten enveloppe. Deze werd tijdens de avondwake ten gehore gebracht. Adembenemend. Als je vanuit dat gevoel en vanuit die ervaring kunt leven dan geeft dat kleur, ook aan het leven van anderen. Dat was het geval bij zijn werk, aanvankelijk op de Universiteit, later bij de gemeente Nijmegen, maar vooral bij de Provincie Gelderland, waar hij lange tijd de functie van Directeur Personeelszaken bekleedde. Hij hield er zelfs een koninklijke onderscheiding aan over. Ook deed hij als vrijwilliger veel bestuurswerk, immers "noblesse oblige", "adel verplicht", ook dat werd je aan de universiteit flink ingepeperd. Sportvereniging Sint Antonius in Beek, maar ook andere verenigingen hebben daar flink hun voordeel mee gedaan, een echt boegbeeld als voorzitter. Dolf streefde al in de jaren tachtig naar een sporthal waar zijn vereniging goed uit de voeten zou kunnen. Het moest 2006 worden voordat in het Kulturhus deze accommodatie kon worden betrokken. Met eigen ogen heeft hij nog kunnen zien dat zijn ideaal gerealiseerd werd. Ook heeft Dolf de gemeente Ubbergen gediend als raadslid en als wethouder. Hij deed dat met verve en met overtuiging en hij was er altijd voor de mensen als het nodig was. Dat bleek duidelijk tijdens de evacuatie van onze Polder in 1995. Hij troostte de ontredderde mensen en sprong in daar waar het nodig was. Je kunt natuurlijk de vraag stellen, waar haal je al die tijd vandaan. Door de week was hij 's avonds meestal weg, maar het weekend was voor vrouw en kinderen. Maar als zijn vrouw zelf iets in een vereniging moest doen dan kwam daar ruimte voor. Voor de kinderen was hij ook de luisterende vader, bleek tijdens de avondwake en bij de kleinkinderen was hij echt in zijn element. Hij schilderde voor hen in zijn vertelsels prachtige werelden waarin alles kon en waarin iedereen meespeelde, mama's papa's oma's en opa's. Zij zullen hem het meest missen. Dolf bedankt voor alles. Gien, kinders en kleinkinders, heel veel sterkte. Piet Soerier