Veel belangstelling voor Ooijse ziekendag. 

"Het is de kunst om onder de mensen en in beweging te blijven…"

Dus was ze er al. 's Morgens al om 7 uur opgestaan, want alles gaat wat langzamer dan vroeger toen ze binnen een half uur uit bed en in de kerk kon zijn. Deze speciale zondag om half tien al in de kerk, lees de Sprong, voor een Heilige Mis ter gelegenheid van ziekenzondag. Als je ziek bent dan is het vaak een veilig gevoel als de sanitaire en andere voorzieningen op je komst berekend zijn. In ons aller Hubertuskerk is dat (nog) niet zo. Dus als je daar als zieke ter kerke wilt, moet je hopen op het wonder dat alles wat open moet blijven open blijft en wat droog moet blijven niet door nattigheid of erger wordt bezocht. Maar je moet God ook niet verzoeken dus kan je Hem beter op een andere voor jou ook prettige plek beter tegemoet treden. Zo'n 80 min of meer fitte ouderen namen het risico de veilige thuissituatie te verlaten. Vaak waren ze opgehaald door familie en vrienden, ondanks het vroege uur na een late zaterdagavond, dit laatste althans voor de verzorgers. De beide pastores Jan van Mil en diaken Henk Nieuwenhuis hadden er alles aan gedaan om het de zieke medemens naar de zin te maken. Pastoor van Mil hield een gloedvolle preek over het bewaren van de menselijke waardigheid tijdens het ziek zijn. Zieken zijn immers vaak per definitie afhankelijk en kwetsbaar. Hun verzorgers staan vaak onder druk om maximale zorg te leveren in zo min mogelijk uren. Soms ervaren de zieken de pijn van het monddood gemaakt worden en altijd maar gezellig en dankbaar te moeten zijn. Verzorgers, zeker de medegezinsleden thuis, raken soms uitgeput om dag en nacht voor hun dierbare in de weer te zijn, met ook voor hen alle nare gevolgen van dien. Zorg op maat, wordt vaak gezegd, als men eigenlijk een bezuiniging bedoelt. Maar wie heeft de maatstok, de zieke, de verzekeringsmaatschappij, de thuiszorg, de huisgenoten, soms even zovele maten en evenzovele onmogelijkheden. Belangrijk is volgens pastoor van Mil de emotionele betrokkenheid bij elkaar dat men iets doet omdat hij of zij het is en dat ook nog laat merken ook. Dan is serieus contact mogelijk, waardoor we toch weer meer samen mens kunnen zijn en daar ging het toch om. Onze Pastor wenste de zieken veel sterkte, hun huisgenoten en verzorgers eveneens, ondanks de maatschappelijke tegenstroom, waarin zieken onder de algemene noemer van patiënt, cliënt, consument, oudere, vergrijzer en soms toerist worden weggezet. Na de kerkdienst was er voor iedereen koffie met krentenbrood, een borreltje of desgewenst een andere versnapering, en tenslotte een broodje. Dit alles aangeboden door het kerkbestuur en de Ooijse Bond van Ouderen. Iedereen hoefde dus niet gelijk naar huis. En dat merkte je ook. Velen bleven nog een behoorlijke tijd nababbelen en vele contacten werden vernieuwd. Tenslotte dankte pastoor van Mil, mede namens zijn diaken, alle mensen die dit weer zo netjes hadden voorbereid. Het ging over het goed zingende seniorenkoor, de organiste en de enthousiaste dirigent Jan Habraken. Het waren niet de gemakkelijkste stukken, vond ik persoonlijk. Verder dankte de pastoor alle vrijwilligers op wie dit soort dingen nu eenmaal drijven.Ook de Sprong liet zich weer eens van zijn goede kant zien, met goede bediening en vooral lekkere koffie. Toen ik mijn overbuurvrouw vroeg hoe ze naar huis kwam, was het antwoord beslist: "met de rollator". "Bewegen en erbij blijven, daar gaat het toch om? En ze schoof achter haar ijzeren begeleider" Iets om over na te denken. Piet Soerier.