Met een zeer druk bezochte afscheidsreceptie in slot Doddendaal te Ewijk heeft Hetty Stieger, directeur van Kalorama, afgelopen donderdagmiddag, na 29 jaar voor de organisatie gewerkt te hebben, afscheid genomen van haar Kalorama. Velen hadden de moeite genomen om naar Ewijk af te reizen en de scheidende directrice de hand te schudden. zie de foto’s

door Geert Willems (Bron: De Gelderlander 291008)

Hetty Stieger: het ijzer van Kalorama

BEEK – Op haar 15e werkte Hetty Stieger al als chemisch analist in een dierenlab, op haar 23e had ze een leiddinggevende functie in de verpleging van het Radboudzieken­huis en toen ze 30 was, schoof ze aan bij de directietafel van ver­pleeghuis Kalorama.
Het meisje dat als 17-jarige met moeite het warme moedersnest in Goes verliet voor de verpleegsters­opleiding in het verre Nijmegen, werd snel volwassen. „ Aanpakken en niet zeuren, dat is altijd mijn motto geweest. Dat hoort een beet­je bij de mentaliteit van de Zeeu­wen", zegt ze. „ Zeker in ons gezin. Mijn vader had een kleine confec­tiefabriek en toen dat niet meer zo goed liep, moest ik als jongste van vijf kinderen gaan werken. 15 was ik toen."
Ze moet smakelijk lachen als ze vertelt hoe ze als tiener door de verpleging werd gegrepen. „Met m’n moeder ging ik op bezoek bij mijn oma in het verzorgingshuis. Dat stond naast een ziekenhuis. In het voorbijgaan zag ik buiten een groepje verpleegsters met elkaar la­chen en roken. Dat wilde ik ook!"
Het verpleegstersleven bleek inder­daad een feest voor Hetty. Al snel klom ze op in de hiërarchie van het Radboudziekenhuis, met na­me als opleider, en een mooie car­rière lag in het verschiet. „Maar op mijn 29e wilde ik eerst nog iets an­ders doen. ‘ In de periferie’, zoals we dat noemden, dus niet in het grote academische ziekenhuis. Een verpleeghuis dat vonden we bijna een beetje tweederangs. Zo kwam ik als hoofd van de verplegings­dienst in Kalorama terecht. In het Radboud riep ik nog enthousiast: ‘ Ik kom hier zeker terug!’. Maar na een jaar was ik helemaal verloren voor de verpleegzorg. Hier kun je echt iets betekenen, niet alleen voor vijf dagen maar voor een heel leven. Er zijn mensen die hier der­tig jaar hebben gewoond en alles speelt zich hier dan af: familieru­zies, erfenissen. Overal heb ik tus­sen gestaan."
Haar mentor in de eerste jaren was hoogleraar Joop Michels. „Van die man heb ik zo veel geleerd. Hij leerde me om naar de hele patiënt te kijken. We hebben hier ooit een patiënt gehad met reuma die ‘niet meer te behandelen was’. Michels ontdekte dat hij vanwege een be­handeling met goudspuiten bloed­armoede had gekregen. Staalpillen brachten hem er helemaal weer bovenop en hij kon zelfs naar huis. Hij zei toen: ‘Het ijzer van Kalorama was beter dan het goud van het ziekenhuis’."
Hetty Stieger verlaat Kalorama op het moment dat er opnieuw veel staat te gebeuren. Bouwen op het eigen terrein, uitbreiden bij ’t Höf­ke en verpleegzorg in de kerkdor­pen Ooij en Leuth. Alleen de af­ronding van de nieuwbouw in Brakkenstein regelt ze zelf. „ Over een maand moet het daar klaar zijn, maar mogelijk volgt nog een juridische procedure van jaren met de bouwer."
Toch blijft er genoeg tijd over voor passies als pianospelen, Spaanse les en bridge. „ Als ik me dan nog verveel, ga ik koffie schenken in een verpleeghuis."