De jaarlijkse dodenherdenking in Ooij en Persingen begon dit jaar in de St. Hubertuskerk in Ooij. De dienst werd voorgegaan door pastoor Jan van Mil met medewerking van het gemengd koor. Na afloop was er een korte herdenkingsplechtigheid bij het oorlogsmonument voor de kerk. zie de foto's

Stijlvolle dodenherdenking in Ooij.

Mijn vader zei vroeger wel eens: "Het kan geen kwaad om eens per week eens een uurtje in stilte wat na te denken. En op 4 mei je gaan zitten afvragen wat de zin en de onzin is van oorlog, is een goede tijdsbesteding". Hij ging daartoe eens per week naar de kerk. Mijn moeder was wat minder kerks, maar dat wil niet zeggen dat ze minder nadacht. 4 Mei dus, ook in Ooij. Het monument voor de doden staat dicht bij de kerk. Dus lag het in dit geval voor de hand dat het kerkbestuur de regie zou hebben. En dan wordt het grondig aangepakt. Tijdens de gezongen Eucharistieviering die vooraf ging aan de kranslegging, ging pastoor van Mil in op vragen die je op zo'n moment kunnen bestormen. Aan het einde van iedere oorlog weer zie je de leus: "nooit meer oorlog" en toch gebeurt het weer. Tot troost kan strekken het inzicht dat oorlog geen natuurverschijnsel of noodlot is, maar een menselijke beslissing, dus ook te beïnvloeden. Waarom gebeurt het dan toch, wat gaat er mis? Pastoor van Mil bracht in zijn preek naar voren dat het in kern op een soort houding aankomt. Immers een houding van "jij of ik", kan uiteindelijk uitlopen op een conflict, zelfs op oorlog en "jij en ik" kan de randvoorwaarde zijn om samen iets aan te pakken dat tot verbetering van de situatie leidt. Dat is dan voor de toekomst en dat betekent dan nog hard werken ook. Maar je krijgt er de doden van nu niet mee terug en dat is zeer pijnlijk, voor ons dorpsgenoten, maar vooral voor de familieleden, die na meer dan 60 jaar nog steeds de wond voelen welke toen geslagen is. Woorden kunnen nauwelijks uitzeggen wat dit betekent. We moeten onze toevlucht nemen tot een gebaar, krans, tromgeroffel, de "Last Post". Tijdens de sobere plechtigheid buiten, voelde pastoor van Mil dit goed aan. Hij las een voor een de namen voor van de Ooijse oorlogsslachtoffers op. Ouderen en jongeren, sommigen waren zelfs maar een paar jaar oud. Deze mensen hadden geen vlieg kwaad gedaan en toch… Voor de oudere familieleden waren er speciaal stoelen neergezet om de plechtigheid goed te kunnen volgen. Er kwamen kransen van het kerkbestuur, het gemeentebestuur en vele mensen uit Ooij. Els van Steen van het kerkbestuur las bewogen een gedicht van Ed Hoornik. Ieder stond met zijn eigen gedachten ook even stil bij het verdriet van de nabestaanden. Het Gemengd Koor zong twee coupletten van het Wilhelmus, de driekleur hing halfstok. Tijdens de "Last Post" ging de vlag weer fier in top, als symbool. Wel geslagen, maar niet verslagen. Voor de familie was er koffie en napraten op de pastorie, de andere mensen gingen met hun eigen gevoel naar huis, even stil bij zichzelf. Soms leer je ook dingen van je ouders. Piet Soerier.