 |
Voor het eerst sinds dagen scheen de zon weer en dat was voor |
Hij is open, gaat hard, en is voor kinderen
Door ERIC REIJNEN (bron: de Gelderlander)
Vrijdag, 29 december 2006 – NIJMEGEN – Het is een beetje vallen en
opstaan met de sleebaan. Ook letterlijk. Maar open is 'ie. Voor een
euro mag je vijf keer naar beneden. Onder het toeziend oog van de
vrijwilligers en stagiaires die het allemaal mogelijk maken.
Koters gaan doorgaans gecontroleerd naar beneden. Foto: Kees Robins/De
Gelderlander „Het is meer geschikt voor kinderen", glimlacht Gijs
Jonker na het zien van de buitelpartij. „Volwassenen zijn te zwaar."
Gijs Jonker is student Bedrijfseconomie. Zijn kerstvakantie offert hij
op aan de ijsbaan en de sleebaan in de Nijmeegse binnenstad. Bijna
dagelijks is er hij er te vinden, voor allerhande klusjes. Zoals
vandaag: het verkopen van kaartjes voor de sleebaan. Het levert niks
op, maar daar is het ook niet om te doen.
De sleebaan is woensdag tegen het eind van de dag pas ‘veilig'
verklaard. De helling was steil, maar timmerlieden hebben de baan wat
afgevlakt.
Niet dat het er nu veel minder steil uitziet of aanvoelt: de proef op
de som levert de eerste keer een ietwat pijnlijke rug op. En de tweede
keer een buiteling. Maar het voelt niet anders dan bij een sleepartij
in echte sneeuw met de kinderen: de koters gaan doorgaans gecontroleerd
naar beneden, zelf sjees je in noodtempo de helling af.
Niet dat het niet te spannend kan zijn voor een kind: een meisje dat
door haar ouders is overgehaald om de baan een keer te proberen, haalt
de betaalde euro er niet uit: na één afdaling houdt ze het voor gezien.
Hoe dan ook: de baan is open, en voegt daarmee weer wat toe aan het
toch al bijzondere initiatief dat Mariken Winterfestival heet.
Bijzonder, omdat het een leerproject is van het regionaal
opleidingscentrum ROC. Dag en nacht zorgen stagiaires voor de bewaking.
Zoals Hendrik Kersten. De achttienjarige is de ganse dag druk met
‘kijken of alles heel blijft'. „Er wordt wel eens wat vernield. En
kinderen stampen soms het ijs kapot."
Bijzonder is het festival ook omdat het gedragen wordt door
vrijwilligers. De gepensioneerde Lambert Verhoeven bijvoorbeeld
fungeert dezer dagen als ijsmeester en zorgt dat het zeventien
centimeter dikke ijs in conditie blijft. „Het is leuk om te doen."
Alle vrijwilligers betalen zou het Mariken Winterfestival onmogelijk
maken. Het project kost nu al een ton en levert nog geen twintig mille
op: de rest wordt betaald door sponsoren.
Vrijwilligers als Gijs Jonker nemen genoegen met tussen de bedrijven
door een kop warme chocomel. Om vervolgens in de gure wind rond de
St.-Stevenskerk te wachten op de volgende helden die de sleebaan af
durven.