Zinderend warm was het op 24 juni, de dag dat Henk Baron voor de laatste keer officieel in Gala-tenue binnenstapte in Dorpshuis De Sprong in Ooij. Zinderend warm waren ook de complimenten die hij kreeg van hen die hem toch het meest kenden namelijk zijn collega’s van de Politie van Gelderland-Zuid. Maar eveneens zinderend warm was het voor hem dat vele dorpsgenoten en mensen uit “zijn wijk” acte de presence gaven om hem er mee te feliciteren, dat hij na meer dan veertig jaar, zo ongeschonden aan zijn tweede en wellicht wel derde leven kan gaan beginnen.
De Sprong was feestelijk ingericht met een van zijn hobby’s nl. het verzamelen van uniformen ook weer van politiemensen. Een unieke collectie met exemplaren uit binnen- en buitenland. Hierop, hoe kan het anders, waren zijn collega’s prompt ingesprongen door hem, ieder in een van zijn collectie-uniformen gekleed, een persoonlijke gelukwens aan te bieden, al dan niet in de vorm van een limmerick. Zelfs een vrouwelijke collega,die door omstandigheden op krukken moest lopen, had zich toch in het uniform gehesen en kwam het podiumtrapje “aflopend” bij hem, haar opwachting maken. Dit alles onder regie van zijn meest directe collega. Ook de “hulpkrachten” van de vrijwillige politie kwamen massaal blijk van belangstelling geven. Maar het leven bestaat nu eenmaal niet alleen uit politieagenten en politietaken en dus kwamen de familieleden “uit het Noorden”, waaronder Henk's inmiddels toch wel wat bejaarde moeder, de buurt, de rest van de mensen uit Ooij en tenslotte natuurlijk ook de Bobo’s, de mensen die in het receptieboek tekenden namens de brandweer, de gemeentebesturen, de verenigingsbesturen, enz. en zelfs de burgemeester onder de burgemeesters, de heer van Gils, kwam ondanks de hitte en ondanks zijn leeftijd toch even “gedag zeggen”. En zo deden velen dat. Als je “effe kon” dan was je er. De smaakvol ingerichte Sprong kon het aantal mensen maar net bergen. Hieruit blijkt wel dan Henk niet zo maar een politieagent was van 9 uur ’s morgens tot 5 uur ’s avonds. Henk was een politieman die een taakopvatting had, zoals Juffrouw van de Ven, de vroedvrouw die had, een dokter van Hasselt, een zuster Jacobs, een Hentje Verriet, een Bart Loeffen en meer legendarische figuren uit onze gemeente. Voor hen was het niet zo maar een beroep, het was een manier van leven een “genre de vie” zeggen de Fransen, een dienstbaarheid en beschikbaarheid, dat is waaraan mensen behoefte hebben. “En dat is niet alleen zo wanneer we tijd hebben, maar ook als we geen tijd hebben”, aldus Henk.
Dat spoort natuurlijk niet altijd met het managementdenken in grote organisaties, maar je kunt je de vraag stellen of die grote veel geld kostende managers wel inspelen op de noden die de burger heeft, zelfs of de burger wel iets opschiet met hun kengetallen, het aantal bekeuringen, enz. enz., waarmee zij zeggen de wereld gelukkiger te maken. Maar het grote geld, het optreden voor de camera en andere voor de “normale” mensen duidelijke bijkomstigheden, lijken nu even het doen en laten van veel functionarissen te beheersen.
Maar voor Henk zit dat leven er nu een beetje op. Hij gaat verder met het bekijken van de samenleving door de fotocamera, ook één van zijn hobby’s, alleen hoeft dat nu niet “even tussendoor”. Zelfs kan hij nu wat meer tijd vrijmaken voor zijn kleinkinderen, voor zijn andere familie en voor zijn vrouw Anneke. “Hoewel, we deden altijd al veel samen, ook in het politiewerk”. Na de drukke receptie hadden Anneke en Henk ook zoals dat in het Noorden gebruikelijk is, ook aan de inwendige mens gedacht. De keukenmensen van de Sprong hadden zich uitgebreid kunnen uitleven op een koud en warm buffet. Dit smaakte de dorstigen dan ook voortreffelijk. En alsof het niet op kon, na het eten even de zinnen verzetten met een dansje met het leuk spelende “Late Again” en natuurlijk heel knap een speciaal lied voor Pa, “maar het is dan ook mijn vader” door zoonlief Patrick. Ontroerend in ieder geval en voor de rest was het gewoon erg gezellig, precies de sfeer die Anneke en Henk altijd zo graag om zich heen scheppen. Ook de cadeautafel mocht er zijn. “Och”, zei Henk laconiek, “morgen is er een bingo van de Bond van Ouderen en dan zal het wel weg zijn”. In ieder geval heel praktisch. De collega’s van de krant en de pratende en filmende pers stonden er op om deze dag op een prettige wijze ook voor de toekomst vast te leggen. Henk, gefeliciteerd, nog vele jaren met ons allemaal. Je was niet alleen “de Politie”, nu was je ook even “het nieuws”.