Op 7 juli 2020 mocht pastoor Pieter Scheepers uit Asten voorgaan in een van de laatste Eucharistievieringen in de Remigiuskerk van Leuth voordat deze definitief haar deuren sluit. Voor een klein aantal parochianen en in aanwezigheid van de huidige pastoor Rudo Franken, hield hij de onderstaande preek. zie de foto’s
Velen ouderen onder ons kennen nog wel de KRO-serie “Dagboek van een Herdershond”.
We volgen de belevenissen van kapelaan Erik Odekerke en we zien zijn groei van beginnend priester tot uiteindelijk een gewaardeerd pastoor.
De serie begint met de scene waar Erik zijn nieuwe parochie in het dal ziet liggen en dan met zijn fiets al vloekend ten val komt. Zijn engelbewaarder reageert meteen: “Slecht begin Erik Odekerke…”
Ik moest hieraan denken toen ik Leuth voor het eerst leerde kennen.
Rector Hurkmans (de latere bisschop) vertelde mij in juni 1996 dat ik mijn diaconaatsjaar bij Deken Gerard Küppers zou gaan volgen. Leuk, zei ik… in het dorpje Zeeland… Nee, je gaat naar Leuth want daar komt de deken te wonen…
Heel eerlijk… ik dacht alle parochies in het bisdom Den Bosch te kennen.. maar Leuth… daar had ik nog nooit van gehoord…
En zo ging ik met collega Harrie van Dooren, toenmalige pastoor in Beuningen op een zonnige woensdagmiddag op pad. Al slingerend reden we over de dijk totdat we de bocht maakten en Leuth zagen liggen.
Een dorpje met oranje dakpannen en een klein bescheiden dorpskerkje met een zadeldak.
Daar begon mijn priesterleven!
Ik kreeg meteen al heel veel steun van mijn vice-voorzitter Diny Rutten en mijn huishoudster Annie Elbertsen.
Het werk begon meteen. Kort na mijn diakenwijding op 10 november 1996 was Anniek Jansen de eerste die ik hier mocht dopen.
Mireille Rutten en Marc Bierkens waren de eerste van wie ik hun huwelijk in de Remigiuskerk mocht inzegenen, de vrijdag na mijn priesterwijding op 24 mei 1997. Ook dat werd hier in Leuth feestelijk en uitbundig gevierd! Willem van Eck was de eerste die ik kerkelijk uitgeleide mocht doen.
En zo mocht ik lief en leed in deze sfeervolle Remigiuskerk met velen delen. Soms waren er ook meningsverschillen met zo’n jong priesterke en vrijwilligers met een jarenlange staat van dienst; maar gelukkig was er heel vaak veel betrokkenheid en sympathie en veel nieuwe initiatieven. De beelden werden door meneer Benda opgeknapt en teruggeplaatst in de kerk. er kwam een hekwerk zodat de kerk ook overdag toegankelijk werd. En er kwam 15 jaar geleden, op 1 oktober 2005, een tweede luidklok in de toren. Het kerkbezoek steeg en er kwamen weer veel dopelingen; huwelijken; communicanten en vormelingen.
Bij mijn afscheid op 26 september 1999 kopte de krant “Een menneke dat een vriend werd..” en zo heb ik die drie jaren in Leuth (en Ooij) ervaren. Veel vriendschappelijke en vooral hartelijke contacten!
Nu de Remigiuskerk definitief haar deuren sluit, blijven er alleen dierbare herinneringen over.
Hopelijk sluit u het geloof niet, wat ik drie jaar lang met u heb mogen vieren en beleven!
Ga verder in de voetsporen van Jezus Christus, want Zijn Boodschap is nog steeds méér dan de moeite waard.
En als u via de dijk de toren boven de huizen ziet uitsteken, hoop ik dat u zegt wat Gerard van Maasakkers in één van liedjes zingt: “Hier heur ik thuis! En waor ik ook hene gao: Hier heur ik thuis!
Ik ben in ieder geval altijd heel graag in Leuth thuis geweest en heb er mijn huidige lieve, trouwe en loyale huishoudster Maria Menting aan over gehouden. Via haar blijf ik – hopelijk nog een lange tijd – zeker met Leuth verbonden. Amen.