Op zaterdag 4 mei is (oud-) handwerkjuf Nelly Arnts-Oud overleden. Juf Nelly heeft lange tijd handenarbeidles  gegeven aan de Veni-Creatorschool, later basisschool Opweg in Ooij. Heel veel leerlingen uit Ooij hebben les van haar gehad. Ze woonde de laatste tijd in verzorgingshuis ’t Höfke te Beek en is 92 jaar geworden. De uitvaart heeft plaats gevonden op donderdag 9 mei j.l. We wensen haar familie heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.

Woorden afscheid Nelly Arnts Oud door Margareth en Ria

‘Ik hou van jullie’. Het waren haar laatste woorden. Wat was ze trots op ons. Wij houden van haar

En wat zijn wij trots op haar. Wat zullen we haar missen.

Op 92 jarige leeftijd had haar hart ineens genoeg geklopt.

Voor ons allemaal. Voor jullie allemaal.

Terwijl ze nog volop aan het plannen was en in verwachting van wat komen zou:

De nieuwe woonkamer bij ’t Hofke. De beloofde bootreis eind mei. Haar twee aankomende achter kleinkinderen. Een dagje Wichmond in de zomer.

Maar ze voelde al wel langer….. mijn tijd loopt ten einde. Anderhalf jaar geleden wist ze dat ze haar laatste schilderij schilderde. Haar laatste beeld boetseerde. Haar laatste warme das breide.

Wat kostte het haar een moeite. Maar het moest nog lukken. Ze gaf niet op. Zo kennen we haar ook.

Toen ze voelde dat haar handen niet meer konden maken wat ze in haar hoofd had, ervoer ze dat als een groot verdriet.  Want zomaar niks doen kende ze niet. Bezig zijn! En niet van anderen afhankelijk.  Al wilden we allemaal – als kinderen en als aangetrouwde en als kleinkinderen – haar een helpende hand reiken.

Op haar 80e verhuisde ze naar haar mooie appartement op de Molenveldlaan, waar ze haar leven zonder vader opnieuw vorm gaf. Met mij om haar heen als eerste dagelijkse zorg en Johan als steun en toeverlaat op het zakelijk en technische vlak.

En ze haalde onder begeleiding van Margareth haar brommer rijbewijs en leerde computeren, foto s  en e-mails verzenden. Ze at iedere vrijdag aan de eettafel de meest exotische etentjes. Maakte verre reizen. Zoals ze eerder met Pa en met Nico had gedaan op de Rijnboot.

Mam maakte haar wereld bruisend.  Waar was het feestje? De tentoonstelling? De cursus? Het dagje uit?

Zij was erbij!  

Het maken van eigen keuzes kenmerkte haar.

Als enige van het hechte gezin Oud vertrok ze in 1954 van Blokker naar Nijmegen. 160 km ver.

In een tijd dat er geen geld was, weinig mogelijkheid om te reizen, geen telefoon beschikbaar was. Die afstand betekende toen meer dan nu, wanneer je gaat verhuizen naar de andere kant van de wereld.

Met de vrachtwagens van haar broers werd ze in de jaren vijftig – zestig af en toe in de Ooy opgehaald.  Dat ze Blokker had verlaten was niet altijd makkelijk voor haar.

Maar ze klaagde nooit. Genoot van de keren dat ze er wel kon zijn en het was bij ons thuis altijd een groot feest wanneer Blokker naar Nijmegen kwam.

In de jaren zestig ging ze buitenshuis werken. Als vakleerkracht handwerken. Dat werken – en nog wel met vier kinderen – betekende toentertijd in de ogen van velen dat je man te weinig geld verdiende om het gezin te onderhouden.  En al waren de centjes zeker welkom, mam ging voor zoveel méér. Ze wilde niet alleen huisvrouw en moeder zijn, maar gewaardeerd worden om wie ze was.  

En ze genoot intens van het team van de basisschool ‘Op Weg’. En van de kinderen. En wat ze hen leerde.

Zeker weten! Menige Ooyse man van nu – in de leeftijd van vijftig – zestig jaar – kan pannenlappen breien! Ze genoot zó van haar werk daar!

Vijftig jaar geleden schreef ze zich in bij het Cultureel Centrum De Lindenberg. En daar kwam ze een cursusleidster tegen die de kunstenaarskwaliteit in haar deed ontvlammen. En een groep vrouwen die net als zij dezelfde passie had. Een vriendinnengroep die er vanaf tóen tot haar laatste moment ook voor haar is geweest.

Samen met hen, met ‘De Hobby werkplaats’ en haar buren vulden ze op de Molenveldlaan haar dagen met activiteit. En ondertussen was ze dé doe-oma’ voor al haar kleinkinderen en een soort van moeder-oma voor mijn drie kinderen.

 

Meer en meer werd ze ook een speciale tante voor de neven en nichten van zowel de Oudten kant als de Arntsen kant. Om wie ze zélf was, maar ook omdat er inmiddels zoveel broers en zussen en zwagers en schoonzussen  van beide kanten háár en ons ontvielen. Zij  bleef er voor iedereen. Zij hield ook van iedereen.

Toen ze twee jaar geleden na een val haar voetbeentje brak is ze in de stoel terechtgekomen en er niet meer echt uitgekomen. Haar knie, heup, darmen, blaas lieten haar één voor één in de steek. En ze wist het soms ook niet meer. Zag dingen die er niet waren. Daar had ze veel zorg over. ‘Hoe verder’?

We hebben daar met elkaar een goede weg in gevonden. Ze heeft een fijne thuisplek gekregen bij het Höfke.  

Dichtbij haar vertrouwde Ooy. waar ze indertijd opstapte naar Blokker. Waar ze zoveel jaren heeft gewerkt

En waar ze nu – voor altijd – is opgestapt naar haar moeder,  haar zussen Brigit en Truus, vader, haar broers Piet en Siem,  zussen, broers, zwagers en schoonzussen van vaders kant en veel vrienden die haar zijn voor gegaan.

Mam, je tijd was ineens op.  

Het telefoontje van 6 dagen geleden waarin Ria zei dat je je niet zo lekker voelde en dat we ons wel ongerust moesten maken, hadden we niet verwacht. Jij misschien wel.. Je hebt erop gereageerd zoals we je kennen. Wanneer er echt iets moest.

Niet zeuren, volhouden, doorbijten, doorgaan. Dit gaat mij goed lukken!

In minder dan drie dagen tijd heb je je laatste levensfase ingeluid en afgesloten. Helder, bewust. En je kinderen en hun partners, je kleinkinderen en je verzorgers kregen een kus, een arm om hen heen, een laatste woord van troost. Gestorven binnen 72 uur. Wij staan hier nog tollend om je heen…

Lieve mam, Je tijd hier was lang. Maar nog veel te kort. Wat zullen we je missen!

Gelukkig laat je heel veel warmte achter en tastbare herinneringen. We kunnen nog dagelijks genieten  van je enorme drive om ‘van alles iets moois te maken’. Dat houden we vast. We houden van je.