Het team Ooijpolder is weer terug van hun avontuur Alp ‘d HuZes. Marco Schel heeft een bedankje gestuurd en zijn ervaringen van de afgelopen keer op papier gezet.

Beste vrienden!

We zijn weer terug van een onbeschrijflijk avontuur, de Ad6.

Team Ooijpolder, 8 man sterk, zijn in totaal maar liefst 48 x die 15 km lange berg opgereden!

De 30 miljoen is bijna gehaald, wat een geweldig resultaat

Allemaal voor dat ene doel fietsen, emotioneel en zeer zwaar.

Ondanks dat het al weer de mijn vierde deelname was, heb ik er met spanning naar toegeleefd. Na een goede voorbereiding vertrokken we vol goede moed richting de Franse Alpen. Eenmaal op de Alp aangekomen werd de focus gezet op donderdag 7 juni. Tussentijds werd er nog getraind op de maandag en dinsdag, woensdag was de rustdag althans qua lichamelijke inspanning mentaal werd de druk als maar groter.

D-day, 7 juni.

Twee uur s’nachts ging de wekker. Alles inpakken, fiets op de auto en de Alp afdalen. Om vier uur stonden we in ons startvak, waar om half vijf de officiële start was. Aangemoedigd door enkele duizenden supporters begonnen we aan de eerste klim. Gezien het vroege tijdstip was elke renner uitgerust met verlichting wat een mooi schouwspel opleverde tijdens de eerste beklimming een rood lint van 5000 fietsers klom gestaag naar de top. In de 21 bochten die de Alp d’Huez rijk is stonden honderden kaarsjes die voor dierbare waren aangestoken.

Mijn doel was om deze dag 6 maal de “Hollandse Berg” te beklimmen. De eerste beklimming heb ik gefietst voor en met Guus. Met Guus die vorig jaar november is overleden heb ik ooit gezegd om een keer samen Alpe d’Huez te beklimmen. Het was een emotionele beklimming die me veel kracht en energie gaf voor de rest van de dag. Luisterend naar de muziek op mijn mp3 en toeval of niet bij de Bas Mulder bocht hoorde ik het lied “Zeg me dat het niet zo is” van Frank Boeijen. Een nummer dat bij Guus zijn uitvaart werd gespeeld.

Het plan was na elke beklimming tussen de 5 en 10 minuten te pauzeren. Droge kleding aantrekken, het nodige eten verorberen en dan afdalen om aan de volgende klim te beginnen. Tot de 3^de beklimming verliep het zoals verwacht. Maar plots veranderde het weer, ineens verdween de bewolking en liep de temperatuur van 15 graden op tot boven de 30 graden een enorme omschakeling. In allerijl werden er extra drinkposten aangelegd. Hier had ik tijdens de 4^de en 5^de klim de nodige last van, met daarnaast een opspelende kwetsuur aan de onderrug waren deze beklimming een echte test.

Met ons team hadden we afgesproken om de 6^de klim met zoveel mogelijk teamleden gezamenlijk te doen. Tijd was niet belangrijk. Genieten was het motto. We zijn de klim met vier man gestart de andere sloten later bij ons aan. Bijna had die laatste klim er voor mij niet ingezeten. Tijdens de afdaling op weg naar deze klim braak in volle afdaling een spaak in mijn voorwiel, wat resulteerde in een flinke slag in het wiel. Gelukkig kon middels het plaatsen van een noodspaak het euvel verholpen worden en kon de beklimming beginnen.

In diverse bochten hebben we gestopt om mensen te bedanken die de hele dag er hebben gestaan om ons als renners aan te moedigen.

Na de samensmelting van ons team zijn we gezamenlijk over de finish gefietst.

Een euforisch moment, een moment van verdriet en vreugde.

Deze Ad6 is voor mij geweldige herinnering, het sterkt mij om me te blijven inzetten voor het KWF.

“Opgeven is geen optie”.

Ik wil jullie allemaal bedanken, voor jullie support en steun voor mij en voor het KWF.

Met vriendelijke en sportieve Groet Marco