Vandaag was de dag dat Hans Engelaar uit Beek, na 36 jaar bij de politie te hebben gewerkt, afscheid nam van de politie. Hans gaat met de TOR, dat is de politieVUT en is daarmee één van de laatsten die dat nog kan. Zijn collega's hadden een bijzondere verrassing voor hem. Omdat Hans jarenlang bij de verkeersgroep van de Rijkspolitie motor heeft gereden, hadden ze een oude politiemotor uit die tijd voor hem gecharterd, waarop hij, gekleed in het oude uniform van de Rijkspolitie en begeleid door "4 collega's van toen" op de motor, zelf naar Niftrik mocht rijden, waar zijn afscheid werd gevierd in jachthaven "De Batavier". Hans was de laatste jaren van zijn loopbaan rechercheur bij de Districtsrecherche van de stad Nijmegen. zie de foto's

 

De Laatste Loodjes.                  (Door Hans zelf)

Na eerst zo'n 4 jaar als elektricien te hebben gewerkt zitten er nu ook bijna 37 politiejaren op. De laatste dagen van deze laatste en langste "carrière" zijn omgevlogen, maar dat krijg je als je dan grotendeels vrij bent. Hoewel, de laatste werkdag bestond alleen uit het maken van overuren, maar het gaf die extra werkdag wel 100% rendement (vond- en vind ik zelf nog steeds).

Hoewel je al heel lang weet wat er staat te gebeuren, immers het einde van je betaalde werkzame leven is over, zat er toch wel wat spanning in deze periode. Nee, niet omdat ik stopte met het werken, daar was ik allang op ingesteld. Het was het onzichtbare, het ongrijpbare wat me bezig hield. Immers, verschillende collega's hadden aangegeven dat er iets gedaan moest worden voor mijn afscheid. Het vermoeden dat die uitlatingen ook ingevuld zouden gaan worden waren de basis voor mijn onrust. Wat zou men voor mij nog in petto hebben??

De laatste maandag, de dinsdag en de woensdag voor mijn laatste twee werkdagen gaan voorbij zonder dat er iets is, iets plaatsvindt, wat anders is dan anders. Ja, ik voel wel iets maar dat komt natuurlijk omdat jullie gaan voelen dat jullie me moet gaan missen, of is er toch nog iets. Ik blijf toch wel alert.

Donderdags kom je op het werk. Het standaardappèl waar de afspraak wordt gemaakt om voor de laatste keer met mij koffie te drinken met een appelflap of een saucijsje. Een leuk gebaar.

Maar dan …….        Monique stuurt je naar huis toe. Ze vindt het mooi genoeg geweest en niemand protesteert. Ik ben de laatste om dat dan te doen (was ook wel eens anders), maar er moet nog wel wat geregeld en geschoond worden. Dat wordt nog goed bevonden als ik maar wel om 10.30 uur naar huis ben. Waarom dit tijdstip en die nadruk daarop??

Broeit er nog wat deze dag?? 

Het wordt wat later, het wordt zelfs pas in de middag als ik een ieder die aanwezig is groet en vertrek. Die ochtend heb ik wel een keer of 4 a 5 gehoord dat ik echt naar huis moest gaan, het leek wel een dienstorder.

Dus onderweg naar huis toch de omgeving in de gaten gehouden en ook thuis even voorzichtig rond gekeken of er iets anders was dan anders. Niets van dat, het was zoals het altijd was. Echt, geruststellend was het niet, daar moet ik eerlijk in zijn.

De vrijdag, ik hoef dus niet meer te komen. Dat weet niemand in de familie met uitzondering van Mieke. Mijn dochter wil haar waardering uiten. Ze brengt een flesje met inhoud en met daaraan gehecht een heel lief kaartje, naar de receptie van het HB. Deze zorgen dat deze verrassing op de afdeling komt. Maar helaas, Hans is er al niet meer. Maar Papa India Kilo van B. was direct genegen om deze verrassing naar Beek te brengen. Dit heeft eigenlijk niets met jullie te maken, maar ik wil er maar mee aangeven dat ook de familie op hun manier met mij meeleefden.

Tot maandagmorgen loopt het leventje zoals het normaal ook wel gaat op vrije dagen. Dan komt er een telefoontje van de KNVB.

Op zich is dat niet vreemd, men weet dat ik bereid ben om op doordeweekse dagen eventueel een wedstrijd te leiden. Het ging om een wedstrijd tussen de dames van NEC en Quik 1888 waarvoor ad hoc nog een scheidsrechter gezocht werd, want de pot werd die avond nog gespeeld. Op zich niet zo vreemd want het was een vriendschappelijke.

Wat toen wel opviel was de betaling van de vergoeding, deze week af van de normale procedure. Maar de man die mij belde was een nieuwe op die afdeling, althans ik kende hem niet en heb hem dus nog nooit gesproken. Ik dacht dat het een vergissing van hem was en maakte me daar niet zo druk over. Tot zover was er nog geen argwaan. Op zich was het niet vreemd omdat ik de afgelopen jaren wel vaker bij NEC vriendschappelijke wedstrijden gefloten had. Dus de tas ingepakt en op weg gegaan naar de accommodatie van NEC-amateurs. Ik was niet alert en heb op weg naar de kantine dan ook geen verdachte bewegingen waargenomen. In de kantine veranderde dat acuut!! Geen leiders/leiding, geen speelsters en, maar dat zou nog wel kunnen gezien het tijdstip, geen tegenstanders. Het kwartje viel!!

Terug naar de auto en weggereden van de parkeerplaats tot aan de weg. Daar getracht Mieke te bellen. Geen gehoor, niet op het vaste nummer en ook niet op haar mobiel. Dus de boodschap maar ingesproken dat ik genept werd. Op weg naar de auto zag ik nog drie personen weggaan op een wijze die plotselinge haast verried. In één van die drie meende ik Mister Decibel te herkennen. Maar net als de andere twee haastte hij zich weg waarbij ik dacht dat het in ieder geval Henk niet was. Gezien zijn lichamelijke conditie verwachtte ik niet dat hij zo snel zou gaan. (Henk, dat je dat risico voor mij hebt willen nemen!).

Nadat ik een stukje had gereden zette ik de wagen vlak bij de ingang van de parkeerplaatsen. Nog even blijven wachten op wat beweging, maar achteraf bleek iedereen stil te zitten, liggen of te staan. Vraag wat rond en je komt wel achter de diverse posities die waren ingenomen.

Dan ze je een "witte wagen" staan. Als het nog niet duidelijk was dat er geen wedstrijd zou komen tussen NEC en Quik, dan was dat wel de laatste bevestiging die ik kreeg. Even later komt Peter G. met een koffertje aanlopen. We gaan naar het clubgebouw en pakken een bak koffie. Peter gaat even overleggen hoe verder. Wel, dat zal inmiddels wel bekend zijn, anders kijk naar de beelden die Peter M. heeft gemaakt of vraag maar rond waar iedereen zich bevond tot aanvang van de wedstrijd.

Na afloop van de wedstrijd, met vreselijk mooie vrouwen, met een iets ander veld, met andere doeltjes en met wat aangepaste spelregels volgde er nog een interview. Dat interview werd gedaan door Angelique K. van TV Gelderland. Ik herkende Angelique direct, geen twijfel mogelijk. Momenteel is ze al een paar weken op TV met het programma "Angelique gaat vreemd". Toen ik tegen haar zei dat ik ze direct van het programma herkende keek ze me vreemd aan, zo in de trant van: Wat maak je me nou! Ik kan overigens een ieder aanbevelen om eens naar haar (en het programma) te kijken.

Maar Angelique herstelde zich goed en nam een interview af wat kennelijk in een keer goed was, er behoefde niets te worden overgedaan. (Vraag bij Peter M. na wanneer het interview wordt uitgezonden, tenminste, als je geïnteresseerd bent.) Voor mij was het geen probleem, in de loop der jaren heb ik genoeg radio- en TV-ervaring opgedaan.

Na een kop koffie of een pilsje in de kantine werd deze "verrassing" afgesloten. Eerlijk, het was een mooi plan, maar wel moeilijk om uit te voeren. Achteraf is het dan mooi praten hoe het beter kon, maar ik heb er toch van genoten en daar gaat het om.

Nu denk je dus in alle rust naar de afscheidsreceptie te kunnen leven. Niet dus. Die woensdag loopt er rond 13.30 een figuur door de straat met een videocamera. Die persoon herken ik als de persoon die ook het TV-interview had opgenomen met Angelique Kruger, die dame met dat programma over vreemd gaan.

Je begrijpt dan direct dat de maandagavond een warming geweest moet zijn en dat er nog wat te gebeuren staat.

Dan komen er politiemotoren aanrijden met daarop een aantal heren die ik nog goed ken uit die goede RP-tijd. (Sorry voor degenen die zich aangesproken voelen, maar het is mijn beleving, maak er verder maar geen punt van). Dat wordt dus een escorte, dat is het eerste wat te binnen schiet. Een goede gedachte blijkt later, maar nog lang niet volledig. Nee, staat daar een antieke BMW, type R65 met kuip. Daarop aangebracht het nummer "31", dat altijd mijn roepnummer was tijdens mijn werk bij de Verkeersgroep Nijmegen. Die was voor mij bedoeld, inclusief witte motorjas (jaja, met RP-embleem), motorbroek helm en handschoenen.

Nadat ik mij aangekleed had werd de stoet geformeerd. Begeleid door vier motorrijders en in een politiebusje mijn vader, moeder, dochter en kleinkinderen werd de reis naar de receptie begonnen.

Ik moet eerlijk zeggen, het ging vlot en netjes, nu ja, bijna de hele reis. Op de Graafseweg, net na de Wolfkuilseweg stopte de R65, hij gaf er de brui aan. Nu gebeurde dat vroeger ook wel, dus dat werd weer duwen om de rijbaan vrij te maken. Even dacht ik dat men mij een poets wilde bakken, maar het was echt niet gepland. Na een paar pogingen deed het oudje het weer en konden we verder rijden.

Nadat het busje afgehaakt was om een ieder op tijd in Niftrik te laten arriveren, werd door de motorrijders een ommetje gemaakt. Heel even werd er vol gas gereden, tenminste, wat haalbaar was met deze antieke motor. Verder hebben we nog even een rotonde "gepakt" waarbij ik het achterwiel even voelde gaan. Ja, wie weet hoe oud die banden al zijn!!

Dan komen we aan in de "Jachthaven De Batavier", waar ik vanaf 1980 al met een bootje lig. Nu ja, vanaf 1987 met een iets grotere. Een groot aantal van jullie heeft hem als eens van nabij mee mogen maken.

Dan volgt er een zeer geslaagde receptie. De opkomst was bovenverwachting, hoewel ik toch wel een paar mensen niet heb gezien die ik wel verwacht had. Maar andersom gebeurde ook, er waren er ook gekomen die ik niet verwacht had. Velen hadden in persoon of middels de mail al afscheid genomen omdat ze deze woensdag verhinderd waren. Als die ook gekomen waren dan was het niet vol, maar stampvol geweest in ons verenigingsgebouw.

Het gevolg was wel dat er weinig tijd was om me met de gasten te onderhouden. Men bleef komen, ook nog toen de eersten weer vertrokken. Wat ik er van mee kreeg was dat het heel gezellig was. Er hing een fijn sfeertje.

Zoals afgesproken en belooft hield Monique het officiële gedeelte kort. Met korte zinnen werd uiteen gezet hoe men mij ervaren had. Dat was uiteraard alleen maar lof (of toch niet??). Het cadeau was erg "rommelig", maar de bingo die volgde was er een die scoorde. De eerder gehoorde kreet: "Je ziet wel hoe het vliegt", werd mij toen pas duidelijk. De aangeboden ballonvaart is iets waar ik zeker van zal gaan genieten. Ik zal jullie daarover nog wel berichten, maar dat zal het komend voorjaar worden. Nu de avonden korter worden is de vliegduur navenant. Ik wil dus wel het maximale eruit zien te halen. Van deze gelegenheid wil ik, samen met Mieke, dan ook gaarne volop genieten.

Ook de andere cadeaus waren van een hoog gehalte, zowel voor het lichaam als voor de geest.

Maar dat was nog niet alles. De baas van "De Kink", zo heet onze kantine, had van mij de uitdrukkelijke opdracht gekregen om de muziek zachtjes te houden, achtergrond muziek, niet meer. Sjoerd is een liefhebber van veel geluid. Maar toch negeerde hij onze afspraak om keihard een zeemanslied ten gehore te laten brengen. Bleek dat er ook nog een dameskoor aanwezig was dat live zong. En dan de tekst, die was helemaal gericht op het feestvarken, want zo voelde ik mij intussen wel.

De grote opkomst, collega's/medewerkers van alle afdelingen, hoog en laag in rang, nog actief of ook reeds in ruste, waren gekomen en dat doet een mens toch goed.

Ik kan niet anders zeggen dat mijn afscheid in zijn geheel verrassend was, warm en dat ik blij ben het toch gedaan te hebben. Ik zou het niet hebben willen missen. Het is heel apart om je actieve periode te eindigen, zoals je hem gestart bent, als motorrijder bij een verkeersonderdeel. Bij de laatste rit heb ik het bonnenboekje toch maar thuis gelaten.

Mensen, wat jullie allemaal gedaan, geregeld en geritseld hebben om de laatste dagen van mijn actieve politiewerk te doen slagen is meer dan grandioos. In mijn stoutste dromen had ik dat niet durven denken. Namen noemen doe ik niet want jullie weten zelf wie wat heeft betekend in de bedachte verrassingen.

Ik wil bij dezen jullie danken voor de lovende woorden, gezegd en/of geschreven, die jullie voor mij hadden. Zoals ik altijd al aangaf heb ik drie facetten gehad tijdens mijn werk bij de politie: het verkeerswerk, de "autotijd" en tenslotte de recherche. Voor 80 a 90% heb ik daar alleen goede en mooie herinneringen aan. Ik zou boeken kunnen schrijven, dus het is teveel om hier te beschrijven.

Nogmaals bedankt en het gaat jullie goed!!

Hans.

PS:  Foto's van de begeleiding staan op http://www.henkbaron.nl/