|
door Jacqueline de Bekker Bron: de Gelderlander
Mirre Bots heeft altijd al iets met de dood gehad. De dood fascineert haar: „Doodgaan hoort bij het leven, maar we hebben het er nooit over."
Die fascinatie neemt toe wanneer in haar directe omgeving mensen ziek worden en overlijden. De Nijmeegse verzorgt hen en merkt dat ze rust vindt in het voor de ander zorgen. „ Zeker in het waken, in het in stilte aanwezig zijn."
Dus is Mirre Bots uit Nijmegen een kleine vier jaar geleden een van de eerste vrijwilligers die zich aan de poorten van Huize Bethlehem melden. Daar komt, onder de vleugels van de Beekse stichting Kalorama, het eerste Nijmeegse hospice. Een laatste huis voor stervenden.
Bots werkt er ruim twee jaar. Ze stopt uit noodzaak: haar werkende leven als journaliste en publiciste eist haar te veel op. Dat weerhoudt haar er niet van een boek te schrijven over haar ervaringen in het hospice: De Cirkel Voltooien.
Deze week overhandigde Bots zelf het eerste exemplaar aan staatssecretaris Jet Bussemaker vanWelzijn, Volksgezondheid en Sport.
„ Schrijven is mijn medium", zo verklaart Bots zelf. „Op die manier kan ik mijn gevoelens een weg bieden. Ik was vaak zo onder de indruk door wat ik in het hospice meemaakte. Ik wilde dat opschrijven."
Ze is niet, benadrukt Mirre Bots, in het hospice gaan werken om het boek te kunnen schrijven.
Nee, dat idee van een boek is langzaam gerijpt. De werkelijke redenen zijn die eerdergenoemde fascinatie en haar eerdere ervaringen met stervenden. „Plus dat ik niet alleen maar wil opeten. Ik wil gewoon ook dingen teruggeven en onbezoldigd doen voor ouderen."
„Rond de dood ben ik op mijn best. Ik vind het fijn om op die manier voor mensen te zorgen. En dan bedoel ik niet het redderen rond het bed, maar rust en aandacht hebben voor degene die ziek is. Het klinkt raar: maar ik vind daar zelf ook rust in."
Het is wel zo dat uitgerekend in dat redderen rond het bed, zoals baden, scheren of aankleden, veel intimiteit zit, vindt Bots. Dan ontstaat er iets en van daaruit komt het vaak tot een gesprek, tot aandacht. Het heeft haar heel erg geraakt dat zo veel mensen op het einde van hun leven vrede hebben met het onvermijdelijke. „Veel mensen groeien naar de dood toe.
Berusten erin, worden zachtaardig en meegaand. En dan wordt het vaak ook nog een mooie periode.
Dat is prachtig om te zien."
In haar boek beschrijft Mirra Bots veel van die ontmoetingen en bespiegelt ze de laatste fase door de ogen van de stervenden. Maar ook door haar eigen ogen. „ Ach, het hospice is zo'n prettige plek om te sterven. Prachtig gelegen, met een liefdevolle sfeer. Een sfeer die je meteen proeft als je er binnen stapt. Ja, als mijn tijd gekomen is, wil ik daar wel sterven."
Maar liever stelt ze dat moment uit. Uiteraard, glimlacht ze, wil niemand dood. Maar dat vele vrijwilligerswerk in het hospice heeft Bots' angst voor de dood niet weggenomen. „Natuurlijk blijf je bang. Het is toch een stap in het onbekende. De angst is niet weg. Wel heb ik er meer vertrouwen in gekregen dat ik het ook met rust en acceptatie kan ingaan, die fase van sterven. Je kunt je er ook niet op voorbereiden: het gaat toch zoals het gaat. Dat heb ik geleerd van al die mensen in het hospice."
Mirre Bots, De Cirkel Voltooien,
€12,50, verkrijgbaar in alle boekhandels.
Het hospice is zo'n prettige plek om te sterven. Prachtig gelegen, in sfeer vol liefde'
|
