18 november 2006

Jo en Annie Philipsen 50 jaar getrouwd

 Vrijdag 17 november waren Annie en Jo Philipsen uit Ooij 50 jaar getrouwd. Ze vierden dit samen met de familie in zaal de Vink te Ooij. Na afloop van de zeer drukke receptie was er nog een aubade van de Ooijse Toekomst, samen met de schutterij Eendracht.  dscf0805


 

Anny en Jo Philipsen al vijftig jaar gelukkig met elkaar.

"Vandaag zou ik, geloof ik, geen vrijer meer gekregen hebben

"50 jaar getrouwd, nou bijna 50 jaar", zei de bruid. We rekenen nu vanaf het burgerlijk huwelijk, dat kwam toentertijd financieel ook veel beter uit. Jo kreeg dan kostwinnersvergoeding toen hij op herhaling moest voor Militaire Dienst. "Maar komen slapen dat was er niet bij, maar och, we hebben ons gered." "Hoe hebben jullie elkaar gevonden?" "Niet, zoals ze bij de Carnaval zeiden dat Jo den hond floot en dat ik eerder was, sprak de bruid vinnig". "Nee, dat ging anders. Jo was in zijn jonge tijd bij "de gezellen" welke via het Kolpinghuis in Nijmegen dansavondjes organiseerden". Anny had toen al een briefje met toestemming van de pastoor, zodat zij, als meisje zo binnen mocht en ongemerkt dansten ze veel met elkaar. Toen moest Jo in Dienst naar de Juliana van Stolbergkazerne in Amersfoort naar de Geneeskundige Troepen om "hospik" te worden. Een aparte tijd. "Ik gooide een keer een sigarettenpeuk weg tijdens een oefening op de hei in de winterdag en een adjudant, een oude vaandrig, zeiden ze ook wel, vroeg mij mijn pionierschop te gaan halen. Dit kostbare tuingereedschap moest je altijd bij je hebben. Toen beval hij me om een gat van een meter diep te graven, vervolgens om de peuk te gaan zoeken en deze in het gat te stoppen en te camoufleren, anders konden de Russen dat zien. Zo leerden ze je dat. Op de steenfabriek was ik stoker". "Dat is toch wel zo'n beetje het moeilijkste vak op zo'n bedrijf niet?" "Ik moest het binnen een dag geleerd hebben van de oude stoker en dat was het dan, maar eerlijk gezegd het duurt even voordat je het echt in de vingers hebt. Het speelde zich af in de steenfabriek van Robbert Janssen op de Groenlanden. en al gauw merkte Jo dat ook anderen de warmte van zijn bedrijf wisten te waarderen. Toen hij een keer even moest omlopen om iets te halen, struikelde hij over een vrijend stelletje dat op dat moment even de controle over hun liefdesarbeid verloor. "As ter wat van kump is het jouw schuld", kreunde de dame in kwestie."Ik was enig kind en we trouwden bij mijn moeder in. Dat was niet altijd even gemakkelijk, al kunnen moeders en schoonmoeders zich dat nauwelijks voorstellen. Soms was ik niet eens baas over mijn eigen kinderen, als de dokter kwam deed zij het woord. Ook het trouwen met een stadse was maar zo zo, hij kon immers niks van tuinderswerk om groenten en dergelijke te verbouwen, was haar oordeel, en zij pootte maar raak, nodig of niet nodig. Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn, maar we hebben gelukkig toch nog meer dan 30 jaar een eigen leven gehad. Niet dat Jo mijn moeders kunsten altijd leuk vond, maar we hielden elkaar de hand en nooit spijt van gehad". "Ruilen met de jeugd van vandaag?" Nee, dan zou ik nooit een vrijer hebben gehad, ik hoef niet gelijk met iemand de koffer in. "Later werkte Jo bij Sappi, de papierfabriek in Nijmegen. Niet altijd even gemakkelijk, maar we hebben er goed ons brood aan gehad." "Zelf ook nog ergens anders gewerkt?". "Ja, af en toe wel een beetje en ik heb een hekel aan regen en dan ging ik niet want het moest allemaal met de fiets". "Met pensioen en dan thuiszitten?""Nou, nee niet echt. Veel vrijwilligerswerk van Anny bij SVO, van Jo bij de Kerk, tuinopa op school, Jo deed veel bestuurswerk bij SVO en het terreinwerk hoorde daar ook bij." De laatste tijd schenkt hij nog koffie voor de sportjeugd de kantine. "En ze waren er ook allemaal op onze bruiloftsreceptie vorige week. Ook de Schutterij en de Ooijse Toekomst kwamen een serenade brengen en wat we leuk vonden was dat Jan van Ome Hent zelf nog eens de grote trom of de dikke trom, hoe heet dat ding, ging bedienen, ondanks de avondkou. Prachtig. Het was een mooie dag. Eigenlijk is iedere dag voor ons een trouwdag".  Piet Soerier.